Դարձեալ նոյն պողոտային վրայ, հեոուէն կը տեսնեմ Շիրազը, որ կր պոոար գրեթէ.– էն ո ~վ էր...
Շուտով շո*–ր2ը հաւաքուեցան մարդիկ։ Ու ամէն անգամ՝, որ կր կրկնէր ես ձեզ ասում եմ էն ո՜°վ էր, շրջանակ կազմողներուն թիւր կր մեծնար։ Հասայ ես ալ ու հարց տուի, Շիրազ, որո՜°ւ մասին կր խօսիս, պատահածր ի՞նչ է, ո^վ ինչ րրած է քեղի...
կերեւի հաւաքուածներուն թիւր քաւարար համարեց հալոց մեծ բանաստեղծը ու բարձը ձայնով հարց տուաւ.
- էն ո^վ էր, թողած մեր Սուրբ Մեսրոպի լեզուն, օտար լեզուով էր խօսում: կտրէՀք նրա լեզուն։ Ըսաւ ու յայտարարեցՄնացեալը ձեր գործն է, ես գնացի։
Շիրազը աոանձինն այսպիսի ցոյցեր կը կատարէր։
Ուրիշ Օր մը միշտ նոյն պողոտային վրայ, կը քալէինք կողք՜կողքի, դիմաց էն քաղաքացի մը հաւասարեցաւ մեղի ու բարեւեց Շիրազը։
Տօ*. ըսաւ բանաստեղծը, դու վո՞վ ես, որ համարձակւում ես բարեւել Շիրազին, քու անմաքուր բերնով, ձ ե՛ռք ով, խղճով, աննամոՂս, կոր իր աէՔհս։
Մարդր լեղապատառ փախաւ։
Այդ փախչողը վո^վ էր, արցո^ցէ Շիրազին։
Հալոց արդարութեան ձայնից փախաւ։ Մի մատնիչ էր, անմաքուր արարած, այդպիսիներր իրաւունք չունեն հալոց բանաստեղծը բարեւելու։
Դաչտենցը, Շիրազն ու ես կը պտտէինք։ Դաչտենցը ըսաւ.– էսօր, ամըրգացին կիջնէ լուսնի վրայ։ Շիրազը թէ եաՀ այսինքն կարովդ ենք տեսնել այդ վայրէջքը էստեղից... Գի՛ժ, ըսաւ Դաչտենց, հեռատեսիլով են ցոյց տալու, գնանք մեր տուն ու դիտենք։ Գացինք։ Շիրազը չլմած էր։ ելաւ ոտքի եւ ըսաւ.– Աչխարհում մի կոյս Լուսին էր մնաց ել, ամըրգացին նրան էլ պղծեց։ Ըսաւ ու դուրս ելաւ։ Որքան կանչեցինք, չվերադարձաւ։ Տխրած էր կոյս Լուսնի հաչւոյն:
Նոր հանդիպում։ կարծէք օձիքէս բռնել կ՚ուզէր, որ պատասխանէի իրեն.– Ասա, Թորոս, սա՜°րն է բարձը թէ ամպը։
Ի հարկ է ամպն է բարձր։
Բա որ մի ուժեղ քամի ելնի յանկարծ, ի՞նչ կը լինի։
Ամպերը կանհետանան, սարը կը մնայ։
Ապրե/ս, Թորոս
հիմա ասա,ո՜°վ է սարը։
Սարը դու ես, Շիրաղ ջան, դուն կը մնաս, դուն միշտ կաս։
Հըպը, գնա հասկացրու էս բանը...
Բայց չասացիր ովքե^ր են ամպերը, դու էլ աղուէս չդառնաս ուրիչների նման։ Այ, մի սփիւռքահայ տղայ կար, Հաճեանր, երբ նոր եկաւ Երեւան, ամէն օր դա լիս էր իմ մօտ եւ ասում.– Դու հանճարեղ ես, դու
