Հրաւիրուեցանք մենք ալ Տէր եւ Տիկին։
Աշխոյժ սեղան էր։ Հրաշքով մը, ես ու Արմին էն ինկանք Բագրամեանին շատ մօտիկ։ Առիթ՜ էր, որ խօսէինք։
Բաւական մր տատամսելէ ետք, բաւական ըսելիքներս կշռելէ ետք, խօսքս ուղղեցի մարեշալին ու ներկայացուցի ինքզինքս որպէս լրագրող, եւ տիկինս։
Մարեշալն ալ իր կարգին մեղի ներկայացուր իր տիկինր հեզա համբոյր հայուհի մը, որ միշտ կը ժպտէր:
Յայտնեցի մտադրութիւնսՏեսակցութիւն մը պէյրութահայ ման՛ուլին համար։
Մարեշալը դարձաւ իր կնոջը եւ ըսաւ. - Տեսնո^ւմ ես, ժուռնալիստները մեզ հանգիստ չեն թողնում նոյնիսկ ճաշի ժամանակ։
Ըսաւ ու խնդաց, բայց շատ հանգիստ պատասխաներ հարցում ներուս:
Մեր զրոյցը եր կար չտեւեց։ Պատեհ ալ չէր առիթն ու տեղը։ Ուստի տուի վերջին հարցումս, որ սովորական էր.
- Մարեշալ, ի՜°նչ պատգամ ունիք Սփիւռքի հայութեան համար։
- Ըւզում եմ, վանկ առ վանկ շեշտեց մեծ զինուորականը, ուզում եմ, որ հայրենիքիդ հեռու ապրող ամէն հայ իր աչքերը ուղղէ դէպի Սովետական Հայաստան։
Ուզում եմ, որ ծերերը ամուր մնան, ու տեսնեն Հայաստանը։
Ուզում եմ, որ երիտասարդները պատրաստուեն ապրեւլ ու գործել Հայաստան ում։
Ուզում եմ, որ Սփիւռքը հայրենիք փոխադրուի։ Մեր ժողովուրդը լինի իր սեփական հողերի վրայ։
Ես փշաք աղուած մտիկ կընէի ու կ*ար ձանա գր էի դողացող ձեոքով Յովհաննէս որդի Բրիստափորի Բագրամեանի խօսքերը։
Մարեշալը, կարծէք յարձակումի հրահանգներ կու տար հսկայ բանակի մը։ Հայոց սփիւռքեան բանակին։
Ես այդ բանակին զինուորն էի, պատրաստ գործադրելու հրամանը։
Հալէպ
