Զարեհին գրած բանաստեղծութիւնը արտասաներ Պօղոս Մատուռեանրք վար պետ ո ւթեա մբ, ոգեշնչուած:
Գարագաշեանը բեմին վրայ էր, իսկ Պօղոսը երկու մեթր անգին, երբ բռունցքը ճօճելով եւ ուղղելով Գարադաշեանին սկսաւ արտասանել ԶտրեՀ Մելքոնեանին բանաստեղծութիւնը.
|
Գարագաշեանը կատղեցաւ։ Գոռգոռաց.– Տօ Պօղո*ս, այդ ի*նչ է
կՀարտասանես:
Իսկ Պօղոսը սառնօրէն պատասխաներ.– Զարեհ Մելքոնեանին գրածը կարտասանեմ։
ԶարեՀր իր ըսելիքը ըսաւ այդ օրերուն։ Յաջորդ տարին մեր ամառ– նային հերթապահը փսխուեցաւ, բայց Գրիգոր Դաւիթեանը չվերադարձաւ...
քառասուն տարի ետք, 1984ի Նոյեմբերին, դարձեալ Նիւ Եորք եմ։ Գագաթին Մէնհէթրն կղզիին *1բայ բարձրացող հայոց Ա. Վարդան եկեղեցիին հանդիսասրահին մէջ հարիւրեակ մը գրողներ ու գրասէրներ մէկտեղուած են պատիւ տալու «Նոր Գիր»ինէ որ ալ չկայ, եւ Յակոբ Օշականինէ որ նոյնպէս չկայ։
ԶարեՀր սովորութիւն ունիըսելու ուրիշներուն մտածածն ու չըսածը։
Նստած ենք։ Իր եւ իմ միջել երկու հոգի կան։ եր տեսնեմ որ Զարեհը թուղթ մը հրեց իր կողքին նստած մարդունք թուղթը եկաւ երկրորդին ու անկէ ալ ինծի։ թեմէն, Օշականի աշակերտ գրող Անելն էր խօսողը, Օշականի մասին։ ես սկսայ կարդալ Զարեհին գրածը, որ բանաս տեղծութիւն մրն էր վերնագրուած՚ «Փառք Զերոյին»: երկին կարդացի թափանցիկ իր խօսքերուն ետին տար ածուող աշխարհը տեսնելու համար։
Բանաստեղծը այս ամբոդջ եղածը ղերօ կը նկատէր։
Այսպէս է Զարեհ Մելքոնեանը։
Ես չոլղեցի անպատասխան թողուլ ղինք, ուստի գրեցի.
|
