կը լծուին, գրողին ողջութեան ըսուելիք խօսքեր կը դառնան սեփա կանութիւնը րոլորին...
Մեր ժողովուրդը ըսած է, չէ՞.- Տաշուածքարը գետնին չի մնար...
Ա*լ առանձին չես, Կոստան Զարեան։ Բոլորիս հետ ես այսօ*ր, վաղը, մի*շտ:
Հալէպ, 1985
Տաքթըր Բէքլիկեան... Այդպէս ճանչցաւ զինք Ամերիկան։ Մենք շատ Համրաըձումներ ունեցած ենք, ամէն մէկը իւրովի հերոս մը. մէկը կր կոչուէր Պոյաճեան, յեղափոխական մըն էր, այդ ճամբուն վրայ իր կեանքը տուաւ: Միւսը Երամեան կր կոչուէր, Վանի մէջ իր անունով դպրոց հիմներ: Ուրիշ մը խմբագիր էր փարիզի մէջ: Ու այսպէս շատեր:
Բայց Համբարձում Բէքլիկեանր տարբեր էր այս րոլորէն:
Հաճրնի ու հաճընցիի զաւակ, իր բնաշխարհէն ժառանգած էր տոկունութիւն: Ժայռերը կարծրութիւն մը տուած էին իրեն, գետերը խո խոջուն լեզու, արծիւներր զինք դարձուցած էին սրատես, անտառները սորվեցուցած էին ԸԱալ խիտ ու ստուերամած ու գով; Մէկ խօսքով, Հէքլիկեանր կտոր մը Հայաստան էր, ինկած։ Ամերիկա:
Ծնած էր դառնալու համար գրագէտ, րայց դարձաւ բժիշկ:
Ես զինք տեսայ Երեւանի մէջ Փարիզի մէջ, Պէյրութի մէջ, Տիթրոյթի մէջ ու իր ապրածքաղաքին։ Շիքակոյի մէջ:
Երբ զինք ճանչցայ, արդէն բժշկապետ էր, հռչակուած օրթոպէտ, ոսկրաբոյժ: Իր մասնագիտութեան գծով, իր հեղինակած զօրքերը կԽգտագործուին ամերիկեան համալսարաններու մէջ։
Ամբողջ յիսուն հինգ տարի ծառայած էր Շիքակոյի մեծագոյն հիւան դանոցին, ուր երբ վերջին ան գամ զինք տեսայ 1983ին, հիւանդ պառկած էր ձայնալարի վիրաբուժական գործողութենէ մը ետք:
Ես խօսեցայ, ինք լուռ ունկնդրեց։ Ապա թուղթ ու մատիտ խնդրելով գրեց, որ հասկնամ իր միտքերը:
Գրեց.– Կարդա* Հք անդ Մաթեււոսեանր: Բաղդատէ Շահնուրն ու Զապէլ Եսայեանր: Սա երկու հազար տոլարը Անդրանիկ Ծառուկեանին տուր «Նայիրի»ին համար։ Ամէն օր գրէ։ Սփիւռքին ծառայելը շատ կարեւոր է: Ազրպէյճանր նաւթ ունի, Վրաստանը ծով ունի, Հայաստանր Սփիւռք ունի: Մի մոռնար այս պարագան: Սփիւռքը ոսկեհանք է, զայն օգտագործել գիտնալու ենք յանուն մեր դատին, յանուն Հայաստանին:
