Իմս ատաղձագործութիւն է: Մուրճ գործածեր քամ քամեր երկաթ զետեղեր այդ այսօր ալ կ*ըԱայ, վաղն ալ կըԱայ: Այս շուները մէկ քանի ժամը շատ կը գտնեն ինծի համար:
Հոգիս բուժեցէք, հոգիս: Հոգին աւելի կարեւոր է ու բժշկապետը ձեոքլ կը զարնէ կուրծքէն:
Ուլիրմ, կիսէ բժշկապետը դառնալով Աարոյեանին, նոր վիպակ մը գրած եմ, կը կարդալս մաս մը; Կարդա՜ կարծիքդ կքուզեմ:
Իմ գործ կարդալ գրել է, կիսէ Սարոյեան ու կր վերցնէ Թէքլիկեա նին պարզած թղթապանակը:
Յաջորդ օրը, դարձեալ կողք կողքի են հայութեան այս բեկորները:
Սարոյեանը, Թոթովենք էն փոխ առնուած ձայնով մը կը պոռայ.- Յէքլիկեան, կքուզե^ս մենք բարեկամներ մնանք, այո՞, լաՀւ, դուն պէտք չէ պատմուածը գրես, վիպակ ու վէպ գրես, դուն սուր աչք ունիս, հոտա ռութիւն ունիս, քննադատ ես, դուն վերլուծէ գրականութիւն: Այդ է քու գործբժշկութենէ զատ:
Թէքլիկեանը շշմած մեծ գրողին երեսին կը նայի «Կովի պաղած ալքերով»: Այս խօսքերը իրն են:
1983ին, երբ իրեն կը հանդիպէի վերջին ան գամ, պատմեց ինծի այս բոլորը, գրաւոր պատմեց ու աւելցուց.– Զէի կրնար չգրել, Աարոյեանին հետ մեր բախումէն ետքն ալ շարունակեցի արձակ գրել: Անգլերէնով երկու վէպ եւ պատմուածքներ գրած եմ: Առ, քեղի կու տամ մաս մը, գոլցէ օր մը թարգմանես, կամ մէկը թարգմանէ, որ ժողովուրդս տեսնէ, թէ Համբարձումը միայն բժիշկ չէր» նաեւ գրող էր:
Այո՛, Համ իարձումր նաեւ գրող էր, հօրս պէս, որ անտիպ մնաց:
Նիւ Եորք, 1984
1968: Բժշկապետ Թէքլիկեանը հեռախօսի այս ծայրէն, այսինքն Շիքակոյէն կը խօսի արագ-արագ, խնդրարկու ձայնով, քիչ մրն ալ կոպիտ. - Պիտի գաքս, պէ*տք է գաս, քեզ ուղողը Շիքակոյի հայ ժողովուրդն է:
Հեռախօսալարի միւս ծայրէն հրաւէրը մերժողը Ֆրեզնոյէն Ուի լիր մ Աարոյեանն է: Իու հայերուդ հետ, Շիքակօ գամի*նչ ընեմ: Պիզնէսի մա սին խօսիլն շիշ քէպապի մասին:
Այս ծայրէն Տոքթ. Համբարձումը Հաճրնի կայծքարէն փոխ առնուած բառերով իր պահանջքը կր կրկնէ:
