քեզ, պիտի խօսին քու մւսսիդ, պիտի խանդա վառուին քեզմով, որովհետեւ քո/ րանած սերմերդ հայրենասիրական էին:
Դուն իրաւ Մխիթարեան մրն Էիր։
Ղ՝ուն, ամէն բանէ առաջ հայ էիր ու հայ սերմնարան:
Բաբի սերմնարան:
Հալէպ, 1985
Այս մարդր որքան գրիչ շարժած է ըսելու համար ծանր խօսքեր Խորհը գային Հայաստանի ու Խորհրդային Միութեան հասցէին: Եթէ մէկը յանձն առնէ բոլորովին աւելորդ այդ աշխատանքր, կրնայ հատորներ լեցնել:
ք^այր կը հաւատացնեմ ձեզի, որ բաբի, անսահման բաբի մարգ մրն էր Նարդունի: Այդ հաստատեցի տասնեակ մը հանդիպումներովի Փարիզ, «Յառաջ»ի խմբագրատունին ել Բիւզանդ Թօփալեանի «Արաքս» տպարանին մէջ:
- Դուք հիւանդ էք, ըսի օր մը իրեն: Կրտսեր մը իր աւագին հիւանդ կիսէր: Ըսի, բայց ես ցնցուեցայ իմ ըսածէս:
- Դուք բժիշկ էք, ըսի, ու ես1 բժշկութեան ուսանող: Ահա բժշկութեան նէջ կայ բուժման միջոց մը ինքնաբա ժում սեփական արիւնով:
- Ի^նչ ըսել կ^ուզէք, ըսաւ Նարդունի մեղմ ձայնով, արդէն միայն մեղմ ձայնով կրնար խօսիլ:
- Ըսել կ*ու դեմ, պատասխանեցի, որ ձեզ պիտի բուժէ, կրնայ բուժել միայն այն երկիրը, որուն դէմ գրիչ կր շարժէք, որովհետեւ այդ երկիրը ձերն է, ձեբ արիւնէն, ձեր սիրտն է, ձեր ներկքան է, ձեր ապագան է...
- Հերիք է, տղաս, ըսաւ Նարդունի, կր կարծէիր, որ չէիգիտեր ըսածներդ...
- Լաւ, ըսէ ինծի, շարունակեցի ես, ի**նչ է մեր գաղութներուն ապա գան, ո^լր դարձնենք մեր աչքը, ո^ւր ուդզենք, սեւեռենք մեր աչքերը, մեր հոգիները...
- Տղաս, եղաւ իր պատասխանը, գիտես, որ երկար տարիներէ ի վեր կքապրիմ Ֆրանսայի մէջ: Դտնուած եմ նաեւ Աոլրիա ու Լիրանան: Վերջերս այցելութիւն մը տուի մեր իրանահայ գաղութին: Այս բոլոր