Էջ:Երկիրներ եւ մարդեր, Թորոս Թորանեան.djvu/83

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

քեզ, պիտի խօսին քու մւսսիդ, պիտի խանդա վառուին քեզմով, որովհետեւ քո/ րանած սերմերդ հայրենասիրական էին:

Դուն իրաւ Մխիթարեան մրն Էիր։

Ղ՝ուն, ամէն բանէ առաջ հայ էիր ու հայ սերմնարան:

Բաբի սերմնարան:

Հալէպ, 1985

Այս մարդր որքան գրիչ շարժած է ըսելու համար ծանր խօսքեր Խորհը գային Հայաստանի ու Խորհրդային Միութեան հասցէին: Եթէ մէկը յանձն առնէ բոլորովին աւելորդ այդ աշխատանքր, կրնայ հատորներ լեցնել:

ք^այր կը հաւատացնեմ ձեզի, որ բաբի, անսահման բաբի մարգ մրն էր Նարդունի: Այդ հաստատեցի տասնեակ մը հանդիպումներովի Փարիզ, «Յառաջ»ի խմբագրատունին ել Բիւզանդ Թօփալեանի «Արաքս» տպա­րանին մէջ:

- Դուք հիւանդ էք, ըսի օր մը իրեն: Կրտսեր մը իր աւագին հիւանդ կիսէր: Ըսի, բայց ես ցնցուեցայ իմ ըսածէս:

- Դուք բժիշկ էք, ըսի, ու ես1 բժշկութեան ուսանող: Ահա բժշկութեան նէջ կայ բուժման միջոց մը ինքնաբա ժում սեփական արիւնով:

- Ի^նչ ըսել կ^ուզէք, ըսաւ Նարդունի մեղմ ձայնով, արդէն միայն մեղմ ձայնով կրնար խօսիլ:

- Ըսել կ*ու դեմ, պատասխանեցի, որ ձեզ պիտի բուժէ, կրնայ բուժել միայն այն երկիրը, որուն դէմ գրիչ կր շարժէք, որովհետեւ այդ երկիրը ձերն է, ձեբ արիւնէն, ձեր սիրտն է, ձեր ներկքան է, ձեր ապագան է...

- Հերիք է, տղաս, ըսաւ Նարդունի, կր կարծէիր, որ չէիգիտեր ըսածներդ...

- Լաւ, ըսէ ինծի, շարունակեցի ես, ի**նչ է մեր գաղութներուն ապա­ գան, ո^լր դարձնենք մեր աչքը, ո^ւր ուդզենք, սեւեռենք մեր աչքերը, մեր հոգիները...

- Տղաս, եղաւ իր պատասխանը, գիտես, որ երկար տարիներէ ի վեր կքապրիմ Ֆրանսայի մէջ: Դտնուած եմ նաեւ Աոլրիա ու Լիրանան: Վերջերս այցելութիւն մը տուի մեր իրանահայ գաղութին: Այս բոլոր