Էջ:Զբօսարան մանկանց.pdf/239

- 207 -

թեանն ու կերպին զքանչելի պարղութիւ^ *>ր է Այն պզաիկ խուցին մէԼ, այն պըգ֊ աի գործաւորի սեղանա տախտակին քով* կաղնւոյ փայտի կոճղերու ու փայտի կը^ աորներու որ տախտակամածին Վրտյ

սփււած Էին , իրրև֊ ընդունելութեան սրա^ Հի մը մէք կը խոսակցէին $ (Լարմանսւչին այն էր որ երկուքն ալ ծածուկ սնապար^ ծութեամբ մը * ՚^էկր կը քանար ցո*~ցընել թէ միշտ ձեււաց աշխատութեան կարօտ չէր եղած իր ապրուստքլ ճարերու Համար , Ա. թէ իրեն ալ ընտանի էին Հարուստ կե^ նաց ո ճւ իցէ ճոխութիւնքը * իսկ միւսը կը ճգնէր Համոզել որ թէպէտ Հարուստ էր րտյց կը ճանչնար աշխատութեան ճւ ի՚ելքի արժէքը « \ԼյսպէսուԼծանր նիւթեր իրենց խօսակցութեանը նիւթ աոին » \\ըր է^ գուարգ \Հաւրիտիոսի խօզըերը լսելուէ շատ չանցաւ Հասկըցաւ որ աււանց տարա^ կուսի դի մացինն իրեն Հաւասար աստիճա,յ նի անձն էր $ \^աւրիտիոս ալ սրր \յ դուար^ գի խօզքեբը ըտեչովՀ ճանչցաւ որ միայն աղքատներուն աււանձնաշնորՀութիւնը չէ իմաստութիւնը , ճւ թէ կենաց ամէն տե^ սակ պայմանները % ամենէն րարձր վիճա^ կէն առնելովդ մինչե. ամենէն ստորինը » վեՀագոյն վարժապետ են այն մարգկանց որ կ՛ուզին անոնցմէ օգուտ քաղել< *ու^ րինկիոյ սուրբ ղքսուՀւոյն քանդակին վը^ րայ գաոնաըաւԼ) անգղիացի ազնուականը պատմեց որ իր մայրն զիս աբեթ քաղցր

□ւցւէւշտճ ԵV ՀյՕՕՀւՇ