- 94 ^֊
թէ որչափ Հարկաւոր է որ այս ձագերը անմքաջապէս իրե՛նց ծնանելէն եսւքր, մեկէ՚Ն սկսին քալել և իրենց կերակուրր ճարել ք վասն զի անկարելի* էր որ իրենց մայրը կարենար այն չափ բազմութեան կերակուր Հասցնել X ՛կոյն պէս նաե. ամենահարկաւոր էր իրենց մօրը ձ այն ին Հնազանգիլնին գ վասն զի աուանց անոր կբ ցրուէին ե կր կորսուէին X ՀԼայց ես ուրիշ րանի այն չափ չեմ զարմանար որչափ այս Հաւան իր ձա* գերր սլաշասլանելու քաՀասրտութեանր վր֊ րայ 9 մինչզեո ձագ չունեցած ժամանակր զինքր կր մեզագրէի իրեն վախկոտութեան ր Համար է աեսնելով որ քովր մօտեցածիս պէս մեկէն Հեոուն կր փախչէր թէ ե. ամենեւին ֆւաս մր լնելու միտք չոնենայի իրեն • բայց Հիմա իր մայրական գութր յ իրեն երկչո* աութինր արիութեան փոխեց X Հ^ոոցաւ նաեւ իր որկորսաութինր որ Հաա մր գա* րիի Համար՝ ուրիշ անգամ մեծամեծ կո.իւ* ներ կ*լնէր որպէս զի ինքր ուտէ • իսկ Հիմա լնգՀակաուակր թէ որ րան մր գրտ* նա լու րլլայ կր կանչէ մեկէն իր ձագերր 1ւ տեղէն չի շարժիր ինչուան որ ամենքն ալ չի կշտանան X էւ ով է ուրեմե որ այս կարգէ գուրս ինամքր դրեր է անոր լնու* թեանր մէչ, եթէ ոչ Աստուած X Աւրեմե թէ որ այս ողորմ ե լի կենգանեաց վրայ այն չափ գութ ոնի Աստուած , թնչպէս կրնանք մենք յուսա Հատ իլ ե տարակուսիլ մեր՝, կե* նացր վրայ յ միթէ մեր վրայ ալ ինքր չթ
Օւցւէւշտճ ԵV
