ՎԵՐԱԿԱՌՈՒՑՄԱՆ ՀԱԿԱՌԱԿՈՐԴՆԵՐԸ ԵՒ ՂԱՐԱԲԱՂՅԱՆ ՇԱՐԺՈՒՄԸ [1]
Հրաժարվելով Ղարաբաղի հայության ինքնորոշման ձգտումը ծայրահեղականների ու ազգայնականների (էքստրեմիստներ եւ նացիոնալիստներ) կողմից հրահրված շարժում ներկայացնելու թեթեւամիտ եւ անհեռատես գնահատականից՝ կենտրոնական իշխանությունների գաղափարախոսական մարմինները վերջին ժամանակներս հետեւողականորեն որոճում են Շարժումը վարկաբեկելու, հետեւապես՝ հայ ժողովրդի նվիրական զգացումները եւ արժանապատվությունը վիրավորելու մի ավելի գռեհիկ ու մերկապարանոց միջոց։ Խորհրդային ժողովուրդների հասարակական կարծիքին պարտադրվում է այն տեսակետը, թե իբր Ղարաբաղյան շարժումը խրախուսվում է վերակառուցման հակառակորդների կողմից, քանի որ իր ադրության ապակայունացումը կաշառակեր տարրերին եւ ստվերային տնտեսության գործարքատերերին ապահովում է անցյալում գործած հանցանքների բացահայտման վտանգից եւ հնարավորություն է տալիս հաջողությամբ շարունակելու իրենց մութ գործերը։
Դժվար չէ նկատել, որ մենք գործ ունենք ստալինյան գաղափարաբանության զինանոցից հանված մի հերթական մտապատճենի (ստե
- ↑ Նախապես հնչել է որպես ելույթ՝ հոկտեմբերի 14֊ին՝ Թատերական հրապարակում 200.000֊անոց հանրահավաքում։ Որպես թռուցիկ տարածվել է հեղինակի անունով։ Հրապարկվել է՝ Վարդգես Դավթյան, Առասպելի եւ իրականի սահմանագծին, Լեւոն Տեր֊Պետրոսյան, քաղաքացին եւ քաղաքագետը, Եր․, 1996, էջ 99―101։
