գավորման ու հանրապետության տնտեսական վիճակի բարելավման դժվարագույն գործը։
Լեռնային Ղարաբաղի դեմ Ադրբեջանի ծավալած ձմեռային երկարատեւ ու լայնամասշտաբ հարձակման լիակատար ձախողումից հետո, որն ի վերջո երկու կողմերին պատճառած անհամար զոհերից ու վիրավորներից բացի՝ ռազմաճակատի գծի որեւէ փոփոխության չհանգեցրեց, արդեն ավելի քան չորս ամիս է, ինչ պահպանվում է Ռուսաստանի Դաշնության միջնորդությամբ ձեռք բերված զինադադարը՝ տեւողությամբ աննախադեպ պատերազմի ողջ ընթացքում։
Զինադադարը երկու անգամ վերահաստատվել է հակամարտող կողմերի կամքով, եւ պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել այն շարունակել մինչեւ Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի կարգավորմանը նվիրված համապարփակ քաղաքական պայմանագրի կնքումը։
Բացի զինադադարի երկարատեւ պահպանման ինքնին արդեն խոսուն փաստից, ուշագրավ է նաեւ այն հանգամանքը, որ հիշյալ վերահաստատումներն ու պայմանավոր վածությունները կայացել են բացառապես հակամարտող կողմերի միջեւ ընթացող ուղղակի բանակցությունների միջոցով՝ հանգամանք, որ խնդրի ռազմական լուծումից հրաժարվելու նրանց պատրաստակամության ամենացայտուն վկայությունն է։
Սա է, ահա, Լեռնային Ղարաբաղում կայուն խաղաղության հաստատման պատմական պատեհությունը, որից օգտվելու պատասխանատվությունն արդեն, ըստ իս, ընկնում է ոչ այնքան հակամարտող կողմերի, որքան միջնորդ երկրների ու միջազգային կազմակերպությունների վրա, որոնց միջեւ ծագած լուրջ տարաձայնություններն առայժմ, դժբախտաբար, չեն հարթված։
Այդ տարաձայնություններն, ըստ էության, վերաբերում են երկու հարցի. առաջին՝ ո՞վ է խաղալու կենտրոնական դերը Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման խաղաղարար ծրագրում՝ ԵԱՀԽ-ն, ԱՊՀ-ն, թե՞ Ռուսաստանը, եւ երկրորդ՝ ինչպիսի՞ կազմ են ունենալու հակամարտության գոտում տեղակայվելիք անվտանգության միջազգային ուժերը։
Ստեղծվում է այն տպավորությունը, որ միջնորդ երկրներն ու միջազգային կազմակերպությունները շահագրգռված են ոչ այնքան բուն