հրեշները պահ մը իրենց անհեթեթ զանգվածներով քրտինքի ու իրենց մորթին երեսին ծնած շոգի ամպերու մեջ կկորսվին։
Խարաճեհեննեմ ինչքան սպառնացող, ահարկու, իր մրցակիցը սակայն անանկ չերևար. վերջինը դանդաղելու ձև մը կառնե, տկարի մեկուսացում մը, որ իրեն սուղի կնստի ու մյուս կողմեն սըվոր տերն է, որ ձեռքին հաստ ձողովը, որուն մեկ տեսակը խարաճեհեննեմին տերն ունի. միջամտելու անզսպություն կցուցնե հաղթական կենդանիի քթին, բերնին ծանր հարվածներ տալով։ Կռիվը հոս այսպես անորոշ վիճակի մը մեջ, հեռվեն ճչան աղաղակ մըն է, որ լսելի կըլլա, հասե՜ք, հասե՜ք, հասե՜ք։
Ամբոխը այն ձայնին կողմը մեկ քալքով տեղափոխություն մը կընե, մեծ աղբյուրին գլուխը։ Այստեղ, աղբյուրին առջևի ավազանի մեջ, երկու բաներ, երկուքն ալ ջրթաթախ, երեսնին ցեխ, անճանաչելի ըլլալու աստիճան քճքճված դիմահեղություններով, վայրկյան մը մոռցնել կուտան գոմշուկներուն կատաղությունը։ Նայադներո՞ւ կռիվ, դլփիններո՞ւ կռիվ թե՝ կնկա կռիվ, որ է՛ն սարսափելին է արևին տակ։
Երկուքն ալ կին կերևան ապահովապես, մեկուն կուրծքը վերեն վար խզտված՝ արյունոտած ծիծերու առականք մը ու դեռ ուրիշ մերկություն մը, ան ուղղությամբ։ Մազեր, քուրջի կտորներ, քակված գոտի մը ջուրին մակերեսը, շատ բաներ ու արյունի հետքեր ալ։
Ձայնը մարած է մեկուն, ու սա գնդակահար եղած ջրագռավի մը հուսահատությունով կթալթլա ավազանին երեսը։
Ու Վարդեր հարյուրավորներու աչքին տակ, կըսե ան իր ջախջախված տեղացուին.— Դե՜հ, հիմա ե՛լ, գնա՛, ուր պիտի երթայիր նը, անպատիվ կնիկ, ես կուրծքիդ վրա գրեցի գրածրս, եթե Աստուր շան պես լզելու ըլլի գրածներս, ես նորեն պիտի գրեմ։
Մեկ-երկու շաբաթ չանցած՝ Վարդեր ինքն ալ իր ձեռքովը ամուսին մը գտնե, լման կին, լման էրիկ։ Ո՞վ հավնեցավ, ո՞վ պսակեց, ինչպե՞ս, ատոր ատենը չէր հիմա։ Բայց գերեզման մըն էր փնտռածը, աստված երեսին հայեցավ ու նորեն բաց դռնակ մը ցցուց իրեն։
