— Վա՛յ…
— Ճարպիկ կըլլամ, որ ձեռվընին չեմ իյնար, եթե ոչ…
— Բայց անիրավություն է ըրածնին. արցունքներու մեջեն աչք թարթող նայողները գեղեցիկ կարմրալանջը սատկած ջղջիկ մը կտեսնան, ծուռ կտրամաբանեն. մարած այն ճրագներուն ետև ա՛լ իմ շունչս չկա, ես իրենց մահ չեմ տված, աղե՛կ հասկցիր։
— Մտիկ կընեմ, տե՛ր։
— Նախ իրենք պետք էին համոզվիլ, թե կյանքը հրաշալի ամբողջություն մը ընելու համար ի՞նչ ընտրություններու ելա, ի՞նչ թանկագին կավ գործեցի։ Մարդը գլխի ցավ ունեցավ վերջը, ասոր ես ի՛նչ ընեիր։ դուն ի՞նչ ընեիր։ Եվ իրավ, գլուխեն կանչողը ես ալ կըսեմ, թե հուսահատ բռնված մըն է, հիվանդ մը, որ իր մահը կանչե։ Մարդիկ աս ցավը բոլոր ուրիշներու հետ իրենք շինեցին. վերջն ալ բնական էր, որ գերեզմաններ շինե ու հարկ մը ծներ։ Շատերը անմիջապես օրրաններուն մոտ փորեցին այս փոսերը, ուրիշներն ալ քիչ մը անդին գացին, պեղեցին։ Իմ սխալս ու՛ր ըլլար։ Այն գյուտն ալ ինքնին քի՞չ սքանչելի էր որ ամեն գույն, գեղեցկություն տեղն ի տեղը համադրելե ետքը, մարդուն կուշտը մազերով հրեշտակ մըն ալ տվի, գեղեցիկ կին մը։
— Բայց… տե՛ր… քիչ մը իմ ըսելիքիս կուգաք, ես ալ այն կնկան վրա պիտի…
— Անոր միայն ժպիտը մեղրավետող գիծերը՝ ժպիտին կախարդող հնարքը դառնալու համար՝ հազար տարի եմ մտածեր։
— Շիտակ է…
— Ի՞նչ հապա, դուն քուկդ ըսեիր։
— Պահ մըն ալ թող ուրիշ մը, ես չեմ կրնար…
— Պարզապես դասալիք մը, չըսե՞ս…
— Մի՛ մեղդրեր, տե՛ր, քեզի պես ո՞վ կրնա մտածել, կամ շիտակն ըսելով…
— Ըսե՛ք, մի՛ քաշվիք։
— Կամ սա խիղճն առ, քեզի ըլլա, կամ մանգաղը զատե ձեռքես։
— Ինչո՛ւ, ինչո՛ւ։
— Մինչև հիմա արդեն կտոր-կտոր եղեր է հոգիս, քիչ մը ես զիս ալ մարդ կհոտվըտամ, շատ կմեռնին, շուտ կմեռնին։ Այդքան ամսեղ պղպջակի մը վերոքը ան հաստատուն ու հավիտենական արևն ալ չէր արժեր։
