սէրը, ոը ըոյն դըսւծ էը Միշէլին մէջ, իր ու մեր հայրենի¬ քին նկատմամբ: Պիտի երթամ կ՝ըսէր, առաջին անգաւքն է. հոգիիս մէջ վախ ւքը կայ, այդ վախը փարատելու պիտի եր¬ թամ: Շսւտեր կ՝ըսեն թէ այսօրուան Հայաստանը դժոխք է։ Դժոխքը տեսնելու, ապրելու, արեանս հոսանքին ւքէջ առ¬ նելու պիտի երթամ, տեսնամ թէ այդ կրակը զիս պիտի այրէ՞...։ Պիտի երթամ մեծ կարօտի մը անձնատուր, որ զիս իր թեւերուն մէջ առած է քառասուն տարիներէ ի վեր երր ուժեղ քամի մը զիս նետեց Ամերիկա, փոխանակ Հա– յաստան նետելու...։ Ու թախանձագին խնդրեց, պատանեկութեան ընկերս, որ այս ուխտագնացութեան ընթացքին ընկերանամ իրեն յանուն մեր պատանեկութեան րիւրիցս անմեղ ընկե¬ րութեան, երթ այնքան խանդավառ՝ կԴրգէինք տխուր երգ մը՝ «Թռչէի մտքով տուն...»։ Հիմա ալ, այդ երդը, խորհրդային շրջանին երդուած եւ մնալու սահմանուած երգը, արցունք կը խլէր ընկերոջս աչք երէն...: Ու ես միացայ երեն։ Հոս, ինչ որ պիտի գրուի, մեր երկուքին մտածումնե¬ րուն արտայայտութիւնը պիտի չըլլայ միայն։ Հասնելէ ետք Հայաստան, մեր ծրագիրը, անշուշտ հայրենի հոգին վրայ առաջին անգամ գտնուող մեր ընկերոջ կարելի եղա¬ ծին չափ շատ թնակավայրեր ցոյց տալն էր, ու կարելի եղածին չափ հանդիպումներ կազմակերպելը, որպէսգի Միշէլը բագմախօսութեան մղուէը հայրենի հողին վրայ ապրող մարդոց հետ։ Միայն այղքա՞ն։ Մյո, այդքանը քիչ էր։ Մեր Երեւան իջեւսւնած օրն իսկ 6
