33 ՑՈԼԱԿ ԽԱՆՋԱԴՅԱՆԻՆ
ԹիֆԼԻս—Բաքու
[1913 թ. դեկտեմբեր]
Սիրելի Ցոլակ.
Ուրիշ կերպ չեմ կարող գրել մի մարդու, որ էսքան սեր ու մտերմություն է ցույց, տալիս ինՏձ Մանավանդ ես էլ քեզ եմ՝ սիրում։ Իմ շատ հռչակված ծուլությունից ու լաբարոտօրյաիս դրությունից ես հարցնում։
Էնպես տեղերից ես խոսում, որ շատ բան կարող Էի ասել. և երևի կասեմ առաջիկայում ու, կտեսնես, որ Էնքան Էլ ճշմարիտ չի Էդ շատ տարածված կարծիքը թե ես ծույլ եմ։. Գեղ [արվեստաական] լաբորատորիայիս, մասին Էլ կպատմեմ։ Ասում եմ՝ երևի, որովհետև շատ եսն ծույլ նաս^սկսւգրությտն։
Բայց գրելու եմ։
Իմ ամբողջ կյանքը.գրեթե անցել Է, շատ։ խառը տակնուվրա շարունակ, էն պատրաստության վրեն» եմ, եղեք, որ, նստեմ պարապելու– ու չի եղել, գլուխ, չի եկեք։ Էսպես–, անցել են իմ. երկու հասակը, հիմի ոտս երրորդ հասակի շեմքն եմ դնում և դբա հետ միասին վճռական միջոցների եմ դիմում, որ Էս կյանքիս վերջին մի քանի, տարին, գոնե զուր չանց կենան։
Տեսնենք Յա տեթ աստված։
էն կգրեմ. թե սրա համար ինչեր եմ մտածում,– ու ինչեր եմ անում։ Նույն բանն եմ մտածում և մեր գրողների համար– առհասարակ։ Էնպես։ եմ անելու որ կարողանանք շատերս, որքան՛ կպրելի Է։ շատերս պարապենք գրականությամբ Եվ դա՛ հնարավոր– Փրփրան Է։ Հետս կգրեմ, ասում եմ՝ Բայց այժմ. արդեն՝ քայլեք եմ արել, և հաջողության նշանները կան։
Մարդիկը.ոգևորված գալիս» են, տաքացած ճակատները զարկում են կյանքի ժայռին ու շշմում, շշկլամ, վեր ընկնում։ էսպես չի կարելի։ Դրականությունը, կամ ավելի ճիշտը գրողներին, պետք է պտշտպանել ուժեղ կերպով։ Եվ կպաշտպանենք։
