1. Տե՛ս բժ Ա Զարգարյանց. «Ադաթ չի», կոմեդիա 2 գործ, զոկ բարբա– ոով, Թիֆլիս, Ш21
Նույն բարբաոով ունի նաև «Ակցըզչի» կատակ 1 գործողությամբ, Թիֆլիս, 1915:
2. Թանաստեղս Հարություն Թումանյանի զոկերես1 կուպլետ ները՝ (քառա– տող բանաստեղծությունները) «Զոկի Նազանի» — կուպլետներ к պար — տե՛ս «Խաթաբալա» երգիծական շաբաթաթերթ, Թիֆլիս, 1909, օգոստոսի 15, «Na 33, Էջ 395—396, ինչպես նաև «Խաթաբալա», 1910, հունիսի 12, № 24, Էջ 283, «Զոկի ղարղըղիլ» ընղհանուր վերնագրի տակ։
ԱՆՑՆԵՆՔ ՏՈՆԻՆ (Էջ 124)
Տպագրվել Է Հթ, 1911, մարտի 5, ш 47:
1, Շիրվանզադեի «Արմենուհի» դրամայի– շուրջ ծագած բանավեճին մասնակցեց նաև ինքը՝ հեդինակը իր «Ե՞րբ վերջապես» հոդվածով (Հթ՛». 1911, փե– տըրվարի 1, № 22): Այստեղ նա հարցնում Է, թե ե՞րբ, վերջապես, կշտամբանքի խոսքեր կասվեն բոլոր՛ նրանց, ովքեր բոլորովին անկոչ և անգիտակ, բայց հեղինակավոր լեզվով են խոսում արվեստի գործերի մասին։ Շիրվանզադեն գտնում Է, որ դրանց «… անհատները չպիտի ասեն այդ խոսքերը, այլ ինքը՝ 8ասարակու!թյունըյ, մամուլը։, Սրանք պիտի բռնեն վանդալների թևերից hire քաշեն նրանց և ցույց տան իրանց տեղերը»։
Այս հոդվածի դՈՄ հանդես եկավ ՆերսիպաԹ դպրոցի գրականության ուսուցի Մ. Մատենճյանը իր «Քննադատելու իրավունքը» (Հթ, 1911, № 37) հոդվածով, որին ի պատասխան Շիրվանզադեն գրեց «Դարձյալ մեկը» (Հթ, 1911, № 38) հոդվածը։
2. Նկատի ունի բժ. R. Աղասարյանի այն դիտողությունը, թե Սամսոն Ա– քադյանը ներկայանում Է որպես հոգեբանորեն անհամոզիչ և հակասական կերպար, որը տեսնելով իր կնոջը սիրեցյալի հետ՝ նախ ատրճանակով հարձակվում Է նրանց վրա, ապա՝ այն դեն նետելով, արտասանում.
— գաա նրա шт, ազատ ես (մանրամասնությունները տե՛ս Մշ, 1911, м
IB):
ԶԳՈՒՅՇՈ ՊԵՏՔ Է ԼԻՆԵԼ (Էջ 125)
Տպագրվել Է Հթ, 1911, ապրիլի 27, № 87s
1. Օիրվանզադեի հոբելյանի աոիթով Դ. Թաշինջաղյանը տպագրել Է «к юбилею Ширванзаде» («Тифлисский листок», 1911, 24-го апреля, ж 92) հոդվածը, ուր նա ավելի շատ խոսում Է հայ վիպասանների՝ մասնավորապես Շիրվանզադեի նյութական ծանր կացության, քան գրական ծառայությունների մասին։ £ացի այդ՝ Թաշինջաղյանը մի կողմից կասկած Է հայտնում նրա ՅՕ^ամյա հոբելյանը ըստ արժանվույն նշելու մասին,
