1902
ՔԱՌԱՍՈՒՆ ՏԱՐԻ
1882 թվի գարնանը մի օր «Կռունկի» խմբագիր Մ. Աղաբեգյանի մոտ մտափ իր գրաշարներից մինը—մի 20—22 տարեկան գեղեցկադեմ րարձրահասակ տղա, «Մեղու Հայաստանի» լրագրի № 17 ձեռքին։ Այդ №-ում նա տպել էր իր ոտանավորը, ուզում էր խմբագրի կարծիքն իմանալ։
Խմբագիրն առավ թերթը։
Հարկավոր է օգնել չքավորներին
Անուշիկ գարնան զվարթ օրերում գրավում են պատանու սիրտը ծաղկազարդ վայրեր, միտն են ընկնում էնտեղի եղբայրքը և գնում է…
Բարձրանում է մի բարձի բլուր, նայում է չորս կողմը—ծաղկած դաշտեր, շենք, շինություն, առուք, վտակք–ցնծությամբ լցված իջնում Է ստորոտ։
|
Եվ ահա հայտնվում Է մի ծերունի, գավազանը ձեռքին, գլխակոր, շորերը մաշված, պատանին դիմում Է սրան.
|
