Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
| 20-ից հետո |
[Դուն ավետեցիր ժամն հանգստության
|
|
Խոնջացած մարդուն բազմաչարչարանք,
|
|
Իսկ բանաստեղծին, իրան դյուրեկան
|
|
Կրքերի հուզմունք և հոգու տանջանք]։
|
| 22—23 |
Ինչպես սիրուհու փայփայած տենչանք,
|
|
Ամենայն գիշեր կրծքումս թոշնում ես
|
ԴԱՐՁՅԱԼ ՆՐԱՆՑ
(էջ 58)
| 12 ինք. |
Ունի նաև՝ |
[Հովանի] բերել հռչակված լոբին․
|
«Ո՛Հ, ԽՆԱՅԵՑԵՔ, ՄԻ՛ ՀԻՇԵՑՆԵՔ ԻՆՁ…»
(էջ 60)
Տարբերակ I
Ո՛հ, խնայեցեք, մի հիշեցնեք ինձ,
Թե ինչպես Էր նա արտասուք թափում,
Երբ չարագործի նենգավոր խոսքից
Խաբված, ակներև կորուստն Էր ողբում․
5
Ես կանգնած Էի տկար և անզոր,
Զգայուն սրտով լուռ հանդիսական,
Ա՜խ, ինչպես հանկարծ բացվեցավ լեզուս
Եվ ինչպես նրան կանգնեցի պաշտպան։
Եվ այնուհետև, ո՜վ երանություն,[1]
10
Մի օր Էր, մի ժամ, գուցե մի վայրկյան․․․[2]
|
|
- ↑ 9 Գ ինք. Եվ այնուհետև էս լավ չեմ հիշում, թե այն օրվանից
- ↑ 10-ից հետո [Սիրո ժամերը այսպես են հաշվում]
