Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ10.djvu/363

353. ԱՇԽԵՆ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻՆ

Թիֆլիս — Երևան

1920, ս<եպտեմբերի> 30, Թիֆլիս

Աշխեն ջան,

Մեր ֆրոնտի նոր աղետը սարսափելի ազդել է վրաս¹։ Անպիտան տաճիկը շարունակ նորանոր հարվածներ է տալիու մեր ժողովրդի թարմ վերքերին։

Ինչևիցե։

Իհարկե, դրանից էլ կազատվենք, կշենանանք էլ, և երանի թե մի օր էլ իրենք ազատվեն թուրքությունից ու աշխարհքներ ավերելու սովորությունից։

էսօր քիչ էր մնում, թե ճանապարհ ընկնեի դեպի ֆրոնտը²։ Իրիկուն է։ Երեխեքը հրավիրված էին տ․ Շահմուրադյանի մոտ, որտեղ Վարյան է իջել³։ Փոքրերը նոր եկել են Վարյայի աղջկա հետ, հիմի էլ մեծերն են կանչված․ տիկնոջ անվանակոչությունն է։

Ինձ էլ են կանչել․ չեմ գնալու։ Ես էլ Տիգրանին⁴ ու Սաղյանին եմ կանչել՝ գան մոտս։ Լավ ընթրիք ունենք, ամեն տեսակ միրգ ու գինի, վերջն էլ սև սուրճ։ Բայց, իհարկե, ամենից լավն էն է լինելու, որ զրույց ենք անելու։

Նրանցից առաջ ձեզ հետ զրույց անեմ։

Կարծում եմ, որ լավ ժամանակ պիտի անցկացնեք։ Մի քիչ Համլիկը կտաքանա։ Շատ մենակ մնաց։ Աշխատեցեք կազդուրվի։ Ես մի նոր դեղ կուղարկեմ, որ ուղղակի կտրում է մալարիան դանակի նման։ Փողի էլ նեղություն չեք քաշիլ։

Փողը արդեն մոտս է՝ մեր չեկերով․ ամենքիդ էլ ուղարկելու եմ։ Մուշեղին էլ եմ ուղարկելու մի 50 հազար։

Աշխեն ջան, ինչպես երևում է իմ նամակը դու չես ստացել⁵։ Զարմանալի բան է։ Իբրև թե ապահով ձեռքով եմ ուղարկել։

Գիգային ու Լևոնի կնոջը հեռագիր էի ուղարկում, մին էլ ասին՝ վիրավորված է միայն⁶։ Փառք աստծու, եթե էդպես