Ահա շիրիմն… իմ ընկերն էր… մի սովորութք ուներ նա, Գիշերն արթնում, լույս էր վառում, նստում՝ ժամը իմանա… Հե՜յ, ի՛նչ անմիտ խոսք է էսօր ժամը կողքին էս շիրմի… Հե՜յ, անուշ ջա՜ն, ի՜նչ ես հարցնում, ժամի քանիսն է հիմի… 30.I
