Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/101

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը հաստատված է

Գետնեց ընկերին ու չոքեց վըրեն։
Ամբոխը թափվեց հարա-հըրոցով,
Վեր թըռցրեց ջահել փահլևաններին,
Եվ ուրախության աղմուկ-գոռոցով
Հաղթողին փեսի թախտի մոտ բերին։
410 Ցընծության ձայնից, ծափերի զարկից
Շարժվում են, ղոդղում պատեր ու օճորք,
Իսկ նորեկ հարսի փարդի քամակից
Նայում են կանգնած հարսն ու աղջըկերք։

XIII

  Վեր կացավ Մոսին, իրեն կըտրատում,
— Թող գա՜, գոռում է, որ բըռնենք նորից,
Թե չէ նամարդը, արևս եմ երդվում,
Էլ չի պըրծնելու երբեք իմ ձեռից։
Վե՜ր չի գցել ինձ… ինձ խաբել է նա…
Մեյդան բաց արեք, թող մին էլ մեջ գա…։
420 Ու ամեն կողմից ուրախ հըռհըռում,
Թունալի ծաղրով կանչում են, գոռում.

    — Չե՛լավ, էդ չե՛լավ,
    Վեր չի գըցել դեռ,
    Մոսին թոլ էլավ—
    Խոզապարկուկ էր…
    Հա՛, հա՛, հա՛, տըղե՛րք,
    Շատ էլ լավ կանի.
    Մեջքը թա՛փ տըվեք,
    Թող մին էլ բըռնի…
430 Հա՛, հա՛, հա՛, տըղերք,
    Մեջքը թա՛փ տըվեք…։

XIV

  Եվ աղմկալի հարսանքի տանից
Դուրս եկավ Մոսին սաստիկ վիրավոր.

95