210
Մենակ ահավոր լըռության միջում
Ձորագետն է խուլ մըրափած վըշշում,
Եվ ո՞վ կըլնի զարթուն այս ժամին.
Քնած է աշխարհ, քընած է քամին,
Անքուն չարքերը չեն միայն քընած,
Վըխտում են ուրախ ձորերը բըռնած,
Խավարում կազմած դիվական հանդես
Վազում, վազվըզում ստվերների պես,
Մինչև որ մենակ մի մարդ կըգըտնեն,
Որ խըմբով նըրա... յաթաղը մըտնեն… 220
Աչքերը հանգչող կըրակին հառած
Ծանըր է շընչում Սաքոն ահառած,
Ու վայրի հոգին լեռնական մարդու
Ալեկոծում է կըռիվն ահարկու։ —
-Չէ՛, քամին էր էն... էն գայլի շըվաք.–
էն աստղեր էին աչքերի տեղակ,
Որ լիսածակից ներս էին ընկել...
Ուզում է վերև մըտիկ տա մեկ էլ,
Ու սիրտ չի անում…
Ականջ է դընում… 230
Գալիս են դարձյալ թեթև, կամացուկ
Դըռան ետևից փըսփըսում ծածուկ
________
211
Ձորագետն է խուլ դավաճան վըշշում, 219
ա Ճիչով, աղմուկով յաթաղը մըտնեն...
բ Ճիչով, քըրքիջով... յաթաղը մըտնեն 223
Ալեկոծում է մըրրիկն ահարկու։ 231
Դըռան ետևում փըսփըսում ծածուկ