Գյուղը դատարկվեց մի ակընթարթում,
Քարափի գըլխին կանգնած անհամբեր,
Լուռ, սրտատրոփ ականջ են դընում,
Նայում են ներքև...ձայն չի գալիս դեռ.
Դեբեդն է միայն անդընդում հուզված՝
Խլաձայն ողբով վազում դեպի ցած։
XXVIII
Ու մարդասպանը դուրս եկավ ձորից.
Դեմքը այլայլած, քայլվածքը մոլոր,
Սարսափ է կաթում արնոտ աչքերից, 660
<. . . . . . . . . .>
Առանց նայելու մարդկանց երեսին,
Առանց խոսելու, սևակնած, դաժան,
Մոտեցավ սրահին, կախ տվող սընին
Սև հըրացանը-սև օձի նըման։
Պապանձվեց նույնպես ամբոխը մեխված,
Ոչ ոք ծպըտալ չի համարձակվում,
Մենակ մի հոգի անզուսպ կատաղած
Հարայ է կանչում, երեսը սըրկում։
Անբախտ Սարոյի [պառավ] մայրն է նա, 670
Ցավից խելագար բառաչում, լալիս
Տարաբախտ ծընող-վազում է ահա,
Ձորիցն է տըխուր գոռոցը գալիս։
XXIX
Սըգավոր կանայք նորա ետևից
Հարայ կանչելով, ձորը վազեցին,
Իրենց կորցրածն էլ հիշելով նորից
Դիակի շուրջը կարգով շարվեցին։
Իգիթին վայել սրտառուչ ողբով
Լաց ու կոծ արին ձեն-ձենի տըված,
________
652
Քարափի գըլխին կանգնեց անհամբեր, 655
ա Դեբեդն է միմիայն անդընդում հուզված բ
Դեբեդն է պղտոր անդընդում հուզված 678
<. . .> ու գըլխին տալիս
