Իմ անունով կուսակցություն,
Աջահամբույր միշտ բերեին,
Ձեռս ու փեշերս համբուրեին։
Ահա այսպես բան լիներ մարդ,
Գնար ապրեր լի ու հանդարտ։ 200
Կամ սնգուրված մի ճոխ հիմար,
Որ ապրում է լոկ իր համար,
Ուտում-քընում, ելնում-ուտում,
Լի՜, գո՜հ, ինչպես աղբակույտում
Հանգիստ ապրող որդը պարարտ։
Կըլինեի հարգի մի մարդ,
Նույնիսկ եթե գլուխս այնժամ
Դատարկ լիներ հազար անգամ,
Քան թե հիմա իմ գըրպանը։
Ահա կյանքում այս է բանը. 210
Թե չէ՝ լինել ի ծնե գերի
Մերկ Մուզայի ու երգերի,
Որդիք ու կին
Թողած բախտին,
Մերձավորի ծաղր ու ծանակ,
Ուժից ընկնել անժամանակ,
Թե պոետ եմ... օ՜, ո՛չ, Մուզա՛,
Մի անարդար պատիժ է սա,
Մի բախտ է սև,
Ախտ ակներև... 220
Եվ ինձ մոտիկ
Փորձված մարդիկ
Դեռ շատ վաղուց նկատեցին-
Կըռիվ արին, խըրատեցին,
Թե աշխարհքին մըտիկ արա,
Շատն էլ խնդաց խելքիս վրա...
Իսկ ես, ա՜խ, ես,
Միշտ խենթ այսպես,
Գիշեր-ցերեկ թերթում գրքեր,
Շինում էի դատարկ երգեր,
