-Ավա՜ղ անմիտներ, բայց երկինք վկա,
Դու սուտ ես ասում՝ թե ոչ ոք չըկա.
Իսկ այն պարո՞նը— «հոգով բանաստեղծ»։
Կարծում եմ նա քեզ հարգում է անկեղծ։
Եվ երբ գըրում ես մի երգ գեղեցիկ,
Հայտնում է իսկույն հիացած կարծիք. 440
Նա, որ ասում է, դու լավ ես գրում,
Բայց ափսոս, ափսոս, որ հայոց երկրում
Իսկի չըգիտեն պոետի տեղը
Եվ նա շարունակ ընկնում է նեղը։
-Հա՛, մի օր երբ որ նեղն ընկած ժամին
Նորա տուն ձըգեց ինձ հոգսի քամին,
Փոքրիկ խնդիրքրս մերժեց նա հադարտ
Ու անկեղծ լեզվով տվավ մեծ խըրատ,
Թե՛ այդ ինչ է, մի գործի չես,
Բա երբ պետք է դու ամաչես, 450
Չես ծառայում մի պաշտոնի.
Այդ տեսակ էլ մա՞րդ կըլինի,