Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/80

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Հենց էն եմ տեսնում—մութն, անգետ մարդիկ,
Էլ մենք ենք մեջտեղ տանջվում ամեն օր…

   Մեր բանն էլ, ախպեր, էսպես է եկած,
Մենք լեզու չունենք—ուժեղը աստված։
Մեր հին ադաթից ընկել ենք, զըրկվել,
200 Նորն էլ չըգիտենք թե ինչ է եկել։

   Էստեղ մեզ մոտիկ թավադներ ունենք,
Ամենքս, իմացիր, տասը տեր ունենք.
Փորներն ողողած, փոխկները թողած,
Կըռները կանթած՝ կըտերը կանգնած։

   Մեկին մեր գյուղում մի թիզ հող ունի,
Թըքես մի ծերից մյուս ծերը կընկնի.
Ոչ ինքն է վարում, ոչ տալիս մեկին,
Բուռն է հավաքել գյուղացու հոգին։

   Գնում է ուրշի ապրանքը տանում,
210 Թաքուն հավաքում իր հանդն է անում,
Աղմուկով քըշում իր հանդի միջից,
Շտրափ է առնում անմեղ տիրոջից։

   Պարում է ձմեռն հարսանիքներում,
Կամ մեծավորի թեփշի է լիզում,
Մինչև մի քանի շահի է ճարում,
Էն էլ տանում է լափում Թիփլիզում։

   Մի օր սա եկավ, թե չոբան Չատին
Ոչխարը թաքուն իմ հանդն է քաշել.
Չատին էլ կուլ չի գընաց թավադին.
220 — Թող գա մի տեսնենք—էդ ո՞վ է տեսել։

   Աղաչանք արի, պաղատանք արի.
— Ա՛յ տղա, ասի, ետ քա՛շվի, հեռի՛,

74