Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/92

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

 Ա՜յ պաղ ջըրեր, զուլալ ջըրեր,
Որ գալիս եք սարերից,
Գալիս՝ անցնում հանդ ու չոլեր,
Յարս էլ խըմե՞ց էդ ջըրից։

140 Յարաբ խըմե՞ց, յարաբ հովցա՞վ։
Վառված սիրտը էն յարի,
Յարաբ հովցա՞վ, յարաբ անցա՞վ
Անքուն ցավը ջիգյարի…

  — Աղջի՛, քու յարն եկավ անցավ
Վառված, տարված քու սիրով,
Էրված ջիգյարն՝ եկավ անցավ,
Չըհովացավ պաղ ջըրով…

  Ամպի տակից ջուր է գալի,
Դոշ է տալի, փըրփըրում.
150 Ա՜խ, իմ ազիզ յարն է լալի
Հոնգուր-հոնգուր էն սարում։

VII

  Ու պառավ նանի սըրտի մեջ հանկարծ
Ձեն տըվավ թաքուն մի խավար կասկած.
  — Էն ե՜րբ էր՝ Անուշն իր կուժը առավ,
Աղբյուրը գընաց ու ետ չըդառավ…
Ամպերն եկել են սարերը պատել,
Ձորերը լըցվել, իրար փաթաթվել,
Հազար չար ու շառ, հազար հարամի,
Հազար ջահելներ վըխտում են հիմի…
160 Ու ելավ տեղից պառավը հանկարծ.
— Ո՞ւր կորար, Անո՜ւշ, ա՛յ մազըդ կըտրած…
Ու ձորի գըլխին, ձեռքը ճակատին,
Կանչում է, կանչում անահ զավակին։
— Աղջի՜, սևասի՜րտ, քու ահը կըտրի,

86