Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/139

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Սեղմեմ կարոտով մի ուրիշ կըրծքի,
Թեկուզ անծանոթ— միայն հարազատի։
Բայց, ավա՛ղ, հիմա երազներըս այն
Կորել են իրենց պերճանքով համայն,
120 Ու ինչպես օտար երկրում ապրեցի՝
Մեռնում եմ դարձյալ ես որբ ու գերի։

V

     «Ինձ չի վախեցնում գերեզմանն ահեղ,
Տանջանքն, ասում են, հանգչում է այնտեղ
Սառն, հավերժական լըռության միջում,
Կյանքից զրկվելն է ինձ մենակ տանջում։
Ջահե՜լ եմ, ջահե՜լ… ունեցե՞լ ես դու
Ցնորմունքները անհոգ պատանու։
Դու չես ունեցել կամ չես հիշում էլ,
Թե ոնց ես մի օր ատել ու սիրել,
130 Ինչպես է սիրտըդ բաբախել ուժգին
Կանաչ դաշտերին, վառ արեգակին
Անկյունի բարձըր բուրգից նայելիս,
Ուր թարմ է օդը, և ուր մերթ գալիս
Ու բարձըր պատի խորունկ ճեղքվածքում,
Բուքից վախեցած, կուչ եկած նստում,
Պատըսպարվում է փոքրիկ աղավնին—
Չըքնաղ զավակը անհայտ աշխարհի։
Որը մընաց՝ արդեն զառամ ես, թույլ ես,
Սիրուն աշխարհը կըշտացրել է քեզ.
140 Սրտումդ անկատար էլ չունիս ըղձեր…
էլ ի՞նչ ես ուզում, ապրել ես դու, ծե՛ր,
Աշխարհքում ունիս մոռնալու մի բան,
Չէ՛ որ կապրեի ես էլ քեզ նըման…

VI

    «Կուզե՞ս իմանալ՝ ազատության մեջ
Ես ինչեր տեսա.— դաշտեր տեսա պերճ.