«Հա՛, արժանի եմ վիճակիս, հայրի՜կ.
Հըզոր նժույգը օտար գաղտերում
Իր վատ հեծվորին վայր Է գլորում, 570
Հեռու աշխարքից դեպի հայրենիք
Գտնում Է ուղիղ ու կրճատ ուղի․․․
Ի՞նչ եմ նըրա մոտ։— Զուր Է սիրտըս լի
Այսքան թախիծ, տենչ ու փափագ.
Այս ջերմ է լոկ թույլ ու դատարկ,
Ցընորքի մի խաղ, խելքի խանգարում։
Ինձ վրա բանտը իրեն կընիքը
Թողել Է արդեն․․․ Այսպես Է լինում
Անլույս խավարում բուսած ծաղիկը.—
Քարերի միջին դալուկ ու մենակ, 580
Թերթիկները փակ, երկար ժամանակ
Մընաց արևի շողերին զըվարթ։
Օրեր անց կացան, ու բարի մի մարդ
Կարեկցությունից հանելով նըրան
Փոխեց մի պարտեզ, վարդին հարևան։
Ամենայն կողմից փարթամ ու շըքեղ
Կյանքի քաղցրություն շնչում Էր այնտեղ․․․
Բայց ի՞նչ դուրս եկավ, հենց օրը բացվեց.
Ու արշալույսի ցոլքը տարածվեց —
Նըրա վառվռուն շողերն այրեցին 590
Խավարչտին բանտում սովորած ծաղկին․․․
XXII
«Ինձ ևս այնպես, ինչպես և նըրան
Այրում Էր տապը անողորմ օրվան։
Իզուր Էի ես ծածկել աշխատում
Հոգնած գըլուխս չորացած խոտում.
Փուշ պսակի պես նրա տերևը
Խճըճվում Էր իմ ճակատիս վերևը,
Երկիրն երեսիս կըրակ Էր շնչում,
