Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/19

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է



Ու առաջն արավ դեպ Սասմա քաղաք։
Ոռնո՜ց, մըռընչյո՜ւն, աղմո՜ւկ, աղաղա՜կ…
Վախկոտ քաղքըցիք մին էլ ի՜նչ տեսան,
190 Հենց քաղքի վըրա անհամար գազան…
  «Վա՜յ, հարա՜յ, փախե՜ք…»
  Մեծեր, երեխեք
  Սըրտաճաք եղած,
  Գործները թողած
Փախան, ներս ընկան տուն, ժամ կամ խանութ,
Ամուր փակեցին դուռն ու լուսամուտ։
Դավիթը եկավ կանգնեց մեյդանում.
— Վա՜հ, էս քաղքըցիք ի՜նչ վաղ են քընում։
  Հե՛յ կովատեր, հե՜յ գոմշատեր,
200 Ելե՛ք, շուտով բացեք դըռներ,
  Ով մինն ուներ— տասն եմ բերել,
  Ով տասն ուներ— քըսանն արել։
  Շուտով ելե՜ք, եկե՜ք, տարե՜ք,
  Ձեր եզն ու կով գոմերն արեք։
Տեսավ՝ չեն գալի, դուռ չեն բաց անում,
Ինքն էլ մեկնըվեց քաղքի մեյդանում,
Գըլուխը դըրավ մի քարի, մընաց,
Ու մուշ-մուշ քընեց մինչև լուսաբաց։
Լուսին իշխաններ ելան միասին,
210 Գընացին Ձենով Օհանին ասին.
— Ամա՜ն, քեզ մատաղ, ա՛յ Օհան ախպեր,
Մեր եզն ու մեր կով թող մընան անտեր,
Միայն սրանից ազատ արա մեզ։
Ոչ արջն է ջոկում, ոչ գոմեշն ու եզ,
Մի օր էս քաղքին փորձանք կըբերի,
Արջերոց կանի, կըտա կավերի։

IX

  Դավիթ չըդառավ, մի կըրա՜կ դառավ։
Ճարը կըտըրված՝ Օհանը բերավ
Նետ-աղեղ շինեց ու տըվավ իրեն՝

15