Ե՛կ ղըրկենք գընա ջահիլ Դոբրինիան,
Չէ որ Իլիայի խաչախպերն է նա.
Նըրա՛ն կըլըսի Իլիան՝ թե լըսի։
Սեղանը անցավ Վլադիմիր իշխանն,
Եկավ ու կանգնեց Դոբրինիայի դեմ
Ու էսպես խոսեց Դոբրինիայի հետ.
— Արի՛, ե՛լ, կարիճ, ջահիլ Դոբրինիա,
Ծերուկ Մուրոմցու մոտ գընա մեզնից, 170
Երկիրը պագիր, խոնարհ ողջունիր,
Խոնարհիր մինչև հատակն աղյուսի,
Խոնարհիր մինչև էն գետինը ցած
Ու էսպես ասա նըրան մեր կողմից.
— Ուղարկել է ինձ Վլադիմիր իշխանն
Ու մայր տիկինը՝ Ապրակսիան իր հետ,
Խընդրում են, որ գաս ուրախ հարգինքի։
Նա չի ճանաչել քեզ, կըտրիճ քաջիդ,
Նըստեցրել է ցած, ներքևի ծերին։
Խընդրում է հիմի, լիասիրտ խընդրում, 180
Խընդրում լիասիրտ ու մեծ ցընծությամբ.
Խընդրում է մոռնաս ինչ անց է կացել։
Գընում է ահա ջահիլ Դոբրինիան,
Գընում է ճամփով ու միտք է անում.
— Արդյոք վաղաժամ մահի՞ս չեմ գընում․․․
Բայց թե չըլըսեմ Արև իշխանին
Փորձանք է գալու անշուշտ նըրանից։
Ու գընում է նա կաբակն արքունի,
Մըտնում է ահա կաբակն արքունի.
Նըստած է էնտեղ ծերուկ Մուրոմցին, 190
Խըմում, քեֆ անում տըկլորների հետ։
Ու միտք է անում ջահիլ Դոբրինիան,
Ո՞ր կողմից արդյոք նըրան մոտենա,
— Առջևից գընամ՝ դուր չըգամ գուցե.
Լավ է թիկունքի կողմից մոտենամ։
Եկավ, մոտեցավ թիկունքի կողմից,
Բըռնեց Իլիայի ուժեղ ուսերից