Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/197

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Դուր չեկավ էս խոսքն Արև իշխանին,
Էսպես ծերունուն տըվավ պատասխան.
— Ամենքի համար խոր նկուղներում
Արաղ ունեմ ես ինչքան կամենան,
Մարդը մի տակառ քառսուն չափանոց։
Թե հերիք չանի՝ ինչ որ կա էստեղ,
Թող իջնեն իրենք նկուղներն իմ խոր։
310 — Ա՛յ դու Վլադիմիր, իշխան Կիևի,
էդպե՞ս են պատվում քեզ մոտ հյուրերին,
էդպե՞ս են քեզ մոտ հարգում քաջերին,
Որ իրենք գտնեն ուտեստ ու խըմի՜չք․․․
Տեսնում եմ տանտերն ես եմ լինելու։
    Ասավ ծերունին ու ոտքի ելավ,
էլ հարցմունք չարավ նկուղի ճամփեն,
էլ նկուղների բանալիք չուզեց,
Թափ իջավ դեպի նկուղները խոր,
Դռները արավ ողջ կըրընկահան,
320 Պոկեց կողպեքներն առանց բանալի,
Ներս մըտավ ինքը նըկուղներն էն խոր։
Առած մի տակառն էս մի կըռնատակ
Ու մյուս տակառը մեկ էլ կըռնատակ,
Երրորդը ոտով գըլորում է դուրս.
Ու դուրս գըլորեց դարպասն իշխանի,
Գոռաց ու կանչեց կոկորդովը մին.
— Հե՛յ դուք կաբակի մերկ ու տըկլորներ,
Դուրս եկեք էստեղ — դարպասն իշխանի,
Եկե՜ք, ամենքիդ արաղ խըմեցնեմ։
    330 Ու իջավ կըրկին նըկուղները ցած։
Չըտարավ իշխանն ու թունդ ելավ խիստ,
Որոտաց ուժգին իր հընչուն ձենով.
— Հե՜յ հավատարիմ դուք իմ ծառաներ,
Շո՛ւտ, եկե՜ք, հասե՜ք արագ ու արագ,
Արագ ու արագ, ճեպով, հապճեպով,
Վեր դըրեք քաջին խորունկ նըկուղում,
Շուրջը քաշեցեք երկաթի ցանցով,