էնտեղ էր քո հերն իր աղոթքն անում։ 370
Քու հերը մեռավ, Մըսրա թագավոր
Եկավ մեր աշխարհ < ․ . . >
Մեր վանքն էլ քանդեց Մարութա սարում[1]
Իր տեղն է հիմի էն լուսը վառվում։
Դավիթն Օհանից էս որ իմացավ[2]
Խաչ հանեց [դեմքին], հորեղբայր, ասավ.[3][4]
Ասավ՝ հորեղբա՛յր,
Աշխարքի վըրա հեր չունիմ—
Դու ինձ հերություն արա։
էլ չեմ իջնիլ ես Մարութա սարից,[5] 380
Մինչև չըշինեմ էն վանքը նորից։
Քեզանից կուզեմ հինգ հարյուր վարպետ,
Հինգ հազար մըշակ բանվոր նըրանց հետ
Որ գան էս շաբաթ կանգնեն ու բանեն,
Առաջվան կարգով մեր վանք շինեն։
Գընաց Օհանը ու բերավ իր հետ
Հինգ հազար բանվոր, հինգ հարյուր վարպետ։
Վարպետ ու բանվոր եկան կանգնեցին,
Չըրըխկ հա՛ թըրըխկ— նորից շինեցին,[6]
Առաջվան կարգով, փառքով֊փառավոր 390
Բարձըր Մարութա վանքը Տիրամոր։
↑372—373 էն վանքն էլ եկավ քանդեց էն սարում ա (Իր տեղից հիմի լուս է բարձրանում)։ բ Նրա տեղն Է հիմի Էն լուսը վառվում։ գ Տեղիցը հիմի լուս Է բարձրանում։
↑374—378 տողերի փոխարեն՝ [Դավիթն իմացավ]․ ա — Հորեղբայր, ասավ,— բ — Հորեղբայր Օհան, [Անուշ հորեղբայր], աշխարքի վըրա Հեր չունիմ — դու ինձ հերություն արա։
