< 1 անընթ․ > ասացին աշուղները, Դավթին կուզենք < ․ ․ ․ > 15
Խանդութ խանում ղրկել է մեզ, իր գովքն անենք Դավթի մոտ
Ո՞րն է Դավիթ, նշանց տուր մեզ,
Օտար ենք մենք, [մեր բարեկամ] անծանոթ։[1]
Ես եմ որ կամ, ասավ Օհան, էն Դավիթը, որ կուզեք,
Ինչ որ Դավթին պիտի ասեք, իմ առաջին ասացեք։ 20
<2 անընթ․> նըստոտեցին աշուղները
Սազներն առան ծնկներին
Ու էրվելով, օրորվելով [գովքը արին սիրունի]։
— Օրհնյալ աստված, տեր բարերար,
Քու զորքն է շատ, քու գործն արդար,[2] 25
Դու պահապան կըտրիճ Դավթին,
Կըտրիճ Դավթին, իր մուրատին,
Իրեն մուրատն իրեն սըրտում,
Իրեն սըրտում, Կապուտ բերդում․․․
Օրհնյալ աստված, տեր < . . . > 30
[Դու որ ըստեղծել ես] ի սկզբանե որ [որոշեցիր, գրեցիր]
Խանդութ խանում Դավթի համար,
Դու արժանի անես իրար։
