125-126 տողերի միջև՝
| Մայիսյան վարդի— որի անուշահոտութչունը մարդու խելքը տանում է։ | |
| 130 | Պարգև կըտամ [քեզ ու] < . . . > ինչ որ ուզի քո լեզուն. |
135 տողից առաջ, մի այլ սևագիր ինքնագրում. «[Առաջ մյուս էջը]»։
| 136 | ա | Կանչեց իրեն երեք որդուն և արքունիքն իր բոլոր։ |
| բ | Կանչեց իրեն երեք որդուն, այսպես խոսեց < . . . >. |
136 տողից հետո և հաջորդ տողերի արանքում, մի այլ սևագիր ինքնագրում.
Եկավ մեծը․․․ միջնակը․․․ Նվագածության ձայներով, ծաղիկների բուրմունքի և աղջիկների հետ եկավ փոքրը և սկսվեց քրթմնջյուն— նա իսկի չի կարողանում <1 անընթ.>, բայց երգը հնչում է։
138 Մեր աշխարքի միակ զարդը, միակ փառքը փըչացավ։
142—143 տողերի միջև. «Հազարան բլբուլը կախ<արդական> աշխարքում․․․»։
144 Ես ձի կելնեմ, զենքըս կառնեմ, կերթամ կընկնեմ հողից-հող,
144 տողից հետո. «[Ուր որ լինի]»։
148 Երկնում լինի-վայր կըբերեմ, գետնի տակին— կըհանեմ»։
148 տողից հետո, տողատակում.
Միայն թե գորք ունենաս բավականին, սուրը աջ ու ձախ պտըտում է ու վերադառնում իր սիրուհուն— ինչպե՞ս էր.— Օ՜, սարսափելի ես դու։
- (շատակեր էն Շարան):
135—148 տողերի երկայնքով, ձախ լուսանցքում.
Սուրը շարժեց աջ ու ձախ և չrած իր աչքերը ոլորեց չորս կողմը։
