Այս էջը հաստատված է
222— | 223 | Զմայլած իմ տեսածներիս, ու մնում եմ անհամբեր, | |
Սարսափում եմ, թե տակավին ինչեր պիտի տեսնեմ դեռ։ | |||
224 | ա | Ես գնում եմ զերթ երազում... Ահա դալար թփերից, | |
բ | Ու գնում եմ, դնում, գնում— ասես թռչում եմ օդում, | ||
գ | Ու գնում եմ, գնում, գնում— ասես թռչում եմ եթերում, | ||
227 | Մի նազանի հուրի փերի դուրս է գալի դեպի ինձ. |
227 տողից հետո՝
[Որպես փոքրիկ սերովբեներ նրա շուրջը թրթռում, | |||
Հազարգունի հավք ու թիթեռ խաղ են անում էն բուրավետ եթերում]։ | |||
228— | 229 | [Նա միամիտ], սիրտը տված երջանկությանն եդեմի, | |
Վարսը տված բուրյան հովին, երգ է ասում ու գալի. | |||
231 | Քնած էինք միասին, | ||
233 | ա | Սիրում ենք ուխտ < ․ ․ ․ >, | |
բ | Սեր ենք ուխտել < . . . > | ||
գ | Քնած էինք ջրափին․․․ | ||
234 | Հանկարծ ընկան աստվածային իր աչքերը ինձ վրա, |
234 տողի դիմաց, աջ լուսանցքում.
Երբ զարթնեցի՝ նա չըկար։ | |||
235— | 236 | Ես կանգնեցի, քար կտրեցի, շունչս հատավ ու սառա, | |
— Ո՛վ ես, կանչեց, դու հողեղեն, ո՛վ համարձակ դու հոգի․ | |||
239 | Քու հայացքով շփոթում ես մեր սրտերը անարատ— | ||
240 | ա | [Արի՜, եթե մի հոգի ես մեր եդեմին արժանի], | |
բ | [Դե եկ, եթե մի հոգի ես մեր եդեմին արժանի]. |