322
ա Բայց, ա՜խ, չըկա, էլ չի գալի էն թռչունը հին ծանոթ,
բ Բայց, ա՜խ, չըկա, էլ չի գալի էն խաս հավքը ինձ ծանոթ,
գ Բայց, ա՜խ, չըկա, էլ չեն գալի էն թևերը ինձ ծանոթ,
323 տողից հետո՝
[Եվ մարդիկ էլ ծիծաղում են թե ինչպես ես երգում եմ էս ձենով]—
Ու իջնում եմ ես հուսահատ ու կարոտից խելագար,
Լալիս, հեծում, կուրծքս կոծում, տանջվում անհույս ու տըկար[1],
Տանջվում էսպես ու երազում ու երազում < ․ ․ ․ >
Մինչև անցնի ամբողջ տարին, ու նույն օրը մինչև գա[2]․․․
Վերջին տողից հետո, վարի լուսանցքում՝
Ձենը կտրել է.
Բայց երգել է արդեն, Արեգը լսել է։
324—325— Բարով, պապի, որ կանգնած ես գլուխդ վեր ամպերում.
Ո՞վ ես արդյոք։
(Ձայն ամպերի միջից) 329
Ափերն ու մեջն եմ ես,
329 տողի դիմաց՝
[Ալամա Արեգն եմ ես] 334
— Ո՜վ անպատում, անհաս դու մեծ, խարխափելով ու անգետ 335
ա Մենք սողում ենք, անց ենք կենում այս աշխարքից որպես գետ,
բ Մենք հոսելով անց ենք կենում այս աշխարքից որպես գետ,
↑Կուրծքս կոծում, լալիս, հեծում, տանջվում անճար ու տըկար,
