Այս էջը հաստատված է
| 338 | ա | Որ անհաս ու մեծ աշխարքին իր ափերն է լոկ տեսնում, |
| | բ | Որ անհասու մեծ աշխարքին իր ափերն է լոկ ճանաչում, |
| 337—341 | Իսկ դու ահեղ քո բարձունքից ողջ տեսնում ես ու քննում։ | |
| | Լսի՛ր, պապի, խոնարհիր քո բարձր գլուխն ամպերից, | |
| | Բաց արա քո իմաստուն լեզուն, պատասխան տուր ինձ․ | |
| | Ո՞րն է ճամփան, որ տանում < է > այն աշխարհը երջանիկ, | |
| | ա | Ուր երգում է հազ<արան> խաս բյուլբյուլը |
| | բ | Ուր հազ<արան> խաս բյուլբյուլը երգ է ասում < ․ ․ ․ |
| 342 | Եվ վարդի [փնջեր] էր թափում իր երգի հետ, | |
| 345—346 | Նայիր վերև, խիզախ տըղա, այն ճամփեն ես դու փընտրում, | |
| | Նեղ, քարքարոտ այն շավիղը, որ թաքչում է ամպերում․ | |
| 348 | Ետ գալ չըկա էլ նըրան. |
347—348 տողերի փոխարեն, ձախ լուսանցքում՝
| | Անդարձ է աշխարքում ամեն բան, | |
| | Ինչ որ գնաց էլ ետ չի գալ հավիտյան, | |
| 352 | Անտակ ձորեր, որ նայելիս մարդու աչք է սևանում, | |
| 354 | Ամեն քայլում դև ու հըրեշ, ամեն քայլում փոթորիկ․․․ | |
| 357—358 | Սով, նեղություն չեմ հասկանում, չեմ էլ հոգում այդ մասին, | |
| | Ո՞ւմ է պակսել մի կըտոր հաց այս աշխարքի երեսին․ | |
| 360—362 | Եվ այն աշխարքն այնպես հեշտին և այն հավքը այնպես մո՛տ․․․ | |
| | — Ո՛վ հավիտյան կույր մոլորված ու միշտ խաբված դուք մարդիկ։ |
