Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/500

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է



Ինչպես սկսեցին, վերջացրին այնպես,
31—33 Մեկը կըրակում, երկուսը կըռվում
Կնքեցին իրանց հավատն արյունով,
Իրանց հոր նման մեռան անկոտրում
37 Հաշմացած բեկորս մեր անբախտ տոհմի,
41—43 Թույլ երևում են շողովը տըժգույն,
Որը կարծես թե ճամփան մոլորել,
Պատի ճեղքիցը պատահմամբ ընկել,
51 Եվ չեն ջնջվելու նրանց հետքերը,
53 Որ անսովոր է աչքերիս համար,
57—58 Թողեցի նրանց դանդաղ հաշիվը
Այն օրից, երբ որ եղբայրս վերջին
59-60 տողերի միջև՝
Եվ նորա կողքին ես էլ կենդանի
Կիսամեռ ընկած չարչարվում էի։
63 Ոչ իրար երես մըթնումը տեսնել,
67 Ձեռքերով հեռու, սըրտերով կըպած,
69 Որ մեկզմեկի ձայն իմանում էինք.
70—71 էլ ուրիշ այնտեղ մեզ վայելք չըկար,
Եվ մեկըս մյուսին դարձանք մըխիթար
74 Սրանք էլ սակայն սառեցան վերջում.
76—77 Այն արձագանքն էր բանտի քարերի,
Մի խռպոտ հնչյուն, ոչ ազատ ու լի։
77 տողից հետո՝
Գուցե ցնորք է, բայց իմ ականջին
Հենց այնուհետև օտար հընչեցին։
IV գլխի սկզբում՝
Մեր մեջ երեքից մեծը ես էի.
Ես պետք է նրանց խըրախուսեի։ —
Սիրտ էի տալիս, հուսով պահպանում,
Եվ ամեն մեկն էլ որքան կարենում
Ինձ պես էր անում։
78 Կըրտսերը, որին հայրըս սիրում էր,
80 Եվ աչքերն— ինչպես կապույտը երկնի,