Այս էջը հաստատված է
82—84 | Իրավ, տեսնելով մարդ չէր դիմանում,— |
Այնպիսի թըռչնակ այնպիսի բընում... | |
Նա գեղեցիկ էր, պայծառ ու մաքուր, | |
85—86 տողերի միջև՝ | |
Ուրիշի վըշտի համար արտասվում, | |
Արցունքն առվակի նըման էր հոսում, | |
Եթե չէր հասնում տանջանքն ամոքում, | |
Որ չէր կարենում տեսնել աշխարքում։ | |
87—89 | Բայց թե ծնված էր կռվող-տղամարդ։ |
Հուժկու էր կապսով և միշտ ուրախ էր | |
Աշխարքի ընդդեմ մենակ խիզախեր, | |
91—92 | Նորա ձայներից մարում էր հոգին։ |
Նա լուռ էր, սակայն ընկնում էր արդեն. | |
94—95 | Բայց ճգնում էի, որ սրտապնդվեն |
Վերջին բեկորներն թանկագին մեր տան։ | |
95 տողից հետո՝ | |
Որսկան Էր եղբայրս, լեռներում հեռու | |
Որսում, քշում Էր գայլ ու եղջերու. | |
Այժմ անդունդք Էր բանտը յուր համար, | |
Իսկ շղթան— ամեն չարիքից վատթար։ | |
VI | |
Լեմանի կապույտ ջըրերն ողողում | |
Շիլիոնի պատերն ծփում են, խաղում | |
Հազար ոտնաչափ խորության վըրա, | |
Այսքան ձգվում է գունդը կապարյա[1] | |
Շիլիոնի ճերմակ պարիսպներից ցած, | |
Որոնք չորս կողմից ջըրով են պատած։ | |
Ջրերն ու պատերն այնտեղ միացել, | |
Կրկնակի ամուր բանտ են ստեղծել։ | |
Եվ գիշեր-ցերեկ այն մութ նկուղում, | |
Որ մեզ կենդանի շիրիմ էր թվում, | |
Մենք լսում էինք մեր գլխի վերև | |
Խուլ շառաչյունը, ծփանքն հարատև։ |
- ↑ Լոտ, որով չափում են ջրերի խորությունը։