Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/507

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
275—276 Եվ թռիչքն ավելի ուժգին էր թվում,
Երբ հանկարծակի ուղղում էր դեպ ինձ։
279 Գրեթե ցավեցի, որ լուսամուտին
281—282 Իսկույն շտապով իջա դարձյալ ցած,
Եվ մռայլ բանտիս խավարը ահա
283—284 տողերի միջև՝
Թարմ շիրիմն ինչպես կարող է ծածկել
Մեկին, որ զուր ենք աշխատում փրկել։
Այնինչ հայացքըս գրգռած ուժից վեր,
Այս հանգստության կարիքը ուներ։
287—291 Եվ երբեք պայծառ հույս չեմ ունեցել։
Վերջապես եկան ինձ ազատելու.
Ես չըգիտեի — ուր եմ գնալու,
Ոչ նրանց հարցրի— ուր են ազատում,—
Ինձ համար մին էր, ազատ թե բանտում
291—292 տողերի միջև՝
Ես վաղուց էի բանտին սովորել,
Սովորել էի տանջանքը սիրել։
292—293 Եվ այնժամ մարդիկ իմ բանտի միջին
Երբ արձակեցին կապանքըս վերջին,
298—302 Եվ միշտ ուշադիր հետևում էի,
Երբ խորասուզված նրանք տխրալի
Իրանց արհեստով էին զբաղվում,
Կամ նայում էի, երբ մուկն էր խաղում
Լուսնի լուսի տակ։ Եվ ինչու նրանց պես
304—307 Մենք բնակիչներ էինք ողջ մի տան
Եվ ես բոլորի պետը անսահման,
Ամենքի մահվան վըճիռն իմ ձեռքում։
Բայց զարմանք բան է, հաշտ էինք ապրում.
310—311 Ընտելանում է մարդ յուր վիճակին.—
Եվ հառաչեցի ես բանտիս շեմքին,
311 տողից հետո՝
Եղբոր թող արած շղթա ու տանջանք
Դուրս էի գալիս դեպի ազատ կյանք։