Այս էջը հաստատված է
275—276 | Եվ թռիչքն ավելի ուժգին էր թվում, |
Երբ հանկարծակի ուղղում էր դեպ ինձ։ | |
279 | Գրեթե ցավեցի, որ լուսամուտին |
281—282 | Իսկույն շտապով իջա դարձյալ ցած, |
Եվ մռայլ բանտիս խավարը ահա | |
283—284 տողերի միջև՝ | |
Թարմ շիրիմն ինչպես կարող է ծածկել | |
Մեկին, որ զուր ենք աշխատում փրկել։ | |
Այնինչ հայացքըս գրգռած ուժից վեր, | |
Այս հանգստության կարիքը ուներ։ | |
287—291 | Եվ երբեք պայծառ հույս չեմ ունեցել։ |
Վերջապես եկան ինձ ազատելու. | |
Ես չըգիտեի — ուր եմ գնալու, | |
Ոչ նրանց հարցրի— ուր են ազատում,— | |
Ինձ համար մին էր, ազատ թե բանտում | |
291—292 տողերի միջև՝ | |
Ես վաղուց էի բանտին սովորել, | |
Սովորել էի տանջանքը սիրել։ | |
292—293 | Եվ այնժամ մարդիկ իմ բանտի միջին |
Երբ արձակեցին կապանքըս վերջին, | |
298—302 | Եվ միշտ ուշադիր հետևում էի, |
Երբ խորասուզված նրանք տխրալի | |
Իրանց արհեստով էին զբաղվում, | |
Կամ նայում էի, երբ մուկն էր խաղում | |
Լուսնի լուսի տակ։ Եվ ինչու նրանց պես | |
304—307 | Մենք բնակիչներ էինք ողջ մի տան |
Եվ ես բոլորի պետը անսահման, | |
Ամենքի մահվան վըճիռն իմ ձեռքում։ | |
Բայց զարմանք բան է, հաշտ էինք ապրում. | |
310—311 | Ընտելանում է մարդ յուր վիճակին.— |
Եվ հառաչեցի ես բանտիս շեմքին, | |
311 տողից հետո՝ | |
Եղբոր թող արած շղթա ու տանջանք | |
Դուրս էի գալիս դեպի ազատ կյանք։ |