Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Դեպի աշխարքն իր Վերին,
Կարկաչահոս մեր ջըրերից,
Երբ թախծում եմ ափերին.
Կարկաչելով կանչում է ինձ
170
Դեպի աշխարքն իր Վերին։
— Ո՞վ է կանչում, զավակս,
— Անտեսը, հայր։
Եվ պալատականներն իրար աչքով արին ու ծիծաղեցին քթերի տակ․․․
<․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ >
[Ո՞վ է նա․
— Ի՞նչ [բան]է նա․
— Ճշմարիտ,
— Ճշմարի՞տ.
— Եվ արդար.
— Եվ արդա՞ր.
— Եվ գեղեցիկ.
— Ամեն բա՞ն.
— Ամեն բան․․․
<․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․>
Ո՛վ, որ գալիս ես նըստած ամպերին,
Ո՛վ, որ փայլում ես մաքրությամբ վերին..․
<․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․>
<5>
ԵՐԳՉԻ ՎԻՇՏԸ
I
190
Երբ իրիկունն հացի նստան տանտերն ու հյուրն իր օտար.
Երգիչն էսպես խոսք բաց արավ, հարցմունք արավ [սիրաբար,]
|
|
