— Բաս դարբին Արութնի չափ էլ չունես, որ նա իրան տղին քաղքումն ասում տվեց․․․
— Դե նա անում ա, ես անում չեմ, իմ քեփը խու չես,– վճռական կտրեց հայրը և հրամայեց աղջկանը, որ մի քիչ ղայիմ քորի մեջքը։
— Բաս խի՞ չէիր վաղ էթենց ասում։
— Վաղ չեմ ասել ու հիմի եմ ասում, արի անգաճս կտրի։
Աղջիկն սկսեց ծիծաղելն[1], մայրն էլ ծիծաղեց, աշխատելով հոր ու որդու սուր խոսակցությունը հանաքի փոխել․
— Վահան ջան, քու տեղակ ըլեմ, վեր կկենամ անգաճը կկտրեմ։
— Անգաճը կտրիլ չեմ, ամա ես գիտեմ ինչ կանեմ,— փնթփնթաց Վահանն ու լռեց։
— Ի՞նչ պտես անիլ․․․ պետք է փախչի՞ս։— Ա՛յ, մի ճամփա ձորովն ա գնում, մինը սարի տակովը, մինն էլ սարի գլխովը, որովը կուզես վեր կաց գնա․ ա՛յ, հլե էսենց,— պառկած տեղից վրա նստեց, մատը ճամփաների կողմը մեկնելով թվեց հայրն ու կրկին պառկեց։
— Դու էլ քանի՞ շաշ-շաշ խոսաս․ ճամփա գիտես՝ դու վեր կաց գնա, թե գնալը լավ ա,— բարկացավ կինը։
— Դու էլ էդտեղից քիչ խոսա շաշ-շաշ։
— Դու ես շաշը, որ գիտես ոչ ինչ ես խոսում։
— Նալլաթ չար սատանին,— մռմռում էր պառկած Նեսոն։
— Խոսքի ոչ լավն ես հասկանում, ոչ վատը, գլխիցդ դուս ես տալիս․․․ Մի երեխապատառ ա, էն էլ ուզում ես սրտակտրես․․․— Լացակնքած խոսում էր մայրը, արագ-արագ յուր կարկատանն անելով։
— Ա՛յ անզգամ, ձենդ քեզ արա, է՛,— մթնումը գլուխը բարձրացնելով, աչքերը չռեց Նեսոն, և մարդ ու կին սկսեցին կռվել։
— Լա՛վ, լա՛վ, հերիք ա,— ձայն տվեց Վահանը։
Այդ[2] ձայնը պարզ[3] հայտնում էր և՛ վիշտ, և՛ սպառնալիք։
