Սրանով ես չեմ հակառակում ինտելիգենտ մարդկանց գավառ գնալուն, միայն այն եմ ասում, թե գտեք— ո՛ւմ պետք է ուղարկել։
— Ամենքին պետք է ուղարկել,— վրդովված[1] վրա բերեց Սուրենը։— Այս այնքան մեծ և կարևոր գործ է, որ սրան կարելի է զոհ բերել և ապագա գրողին, և ներկա քաղաքակրթվողին[2]։ Ամեն[3] գործի մեջ զոհեր են լինում— մեծ թե փոքըր։ Ուրիշ կերպ[4] չի կարող լինել։
Այստեղ տրտունջ բարձրացավ․․․ այստեղից մի տաք վեճ բռնկեց[5], սկսեցին, թե ինչ տեսակ մարդ և ինչ գործով կարող կլինի գավառում գործելու։ Մեկն ասում էր՝ օրինակելի քահանան, մյուսն ասում էր, թե տնտեսական խնդիրն է մեր առաջին խնդիրը, մենք օրինակելի մշակներ, գյուղատնտեսներ ենք ուզում, երրորդը լոկ գրագիտություն էր պահանջում․․․ [Բայց բոլորն էլ համաձայն էին, թե պետք էր գնալ․․․]
(Մյուս օրը) Սուրենը ծառայությունից տուն եկավ։ Ճաշը դեռ պատրաստ չէր։ Նա[7] էլ պատերի տակերը չընկավ հացի կտոր կամ ուրիշ ուտելու բան գտնելու, ոչ էլ ճաշը շտապեցրեց։ Գնաց լուռ ու մունջ, պառկեց ննջարանում[8] ու դուռը փակեց։
Դեռ նրա գլխումն էր երեկոյան[9] ժողովը․ ընկերների այն զվարթացած[10] դեմքերը, անհանգիստ շարժումները, ոգևորված աղմուկը։ Նա մտքում շարունակում էր յուր ճառը, և նոր-նոր խոսքեր ու նախադասություններ էին միտն
- ↑ [շեշտակի]
- ↑ [ուրիշ կերպ]
- ↑ [տեղ]
- ↑ [գործ չի կատարվում]
- ↑ [վեճը մեծացավ և անցան նրան]
- ↑ էջի ձախ անկյունում նշված է՝ «ջոկ»
- ↑ [ըստ սովորության]
- ↑ [անկողնի վրա]
- ↑ [ընկերների]
- ↑ [վառվռուն]
