ընկնում[1]։ Նա լսում էր ընկերների շտապ խոսքերը, երգերը, բաժակների շրխկշրխկոցը և[2] ուրախալի խառնաձայն աղաղակը՝ գնո՜ւմ ենք, գնո՜ւմ ենք։
[3]Մի անհանգիստ շարժում արավ ննջարանում պառկած Սուրենը և ճակատը շփեց։ Նրա միտքը թռավ դեպի մի ուրիշ կողմ։ Հաճելի տեսարաններով ու անցքերով լցվեց նրա բորբոքված երևակայությունը, իրար ետևից եկան խաղա՜ղ, ծաղկած, հարուստ գյուղեր, մշակված դաշտեր, ճոխ[4] անդաստաններ, բարի մարդիկ, կայտառ մանուկներ, անհոգ երգեր․․․
Հանկարծ ննջարանի դուռը ետ բացվեց, և ներս մտավ նրա երիտասարդ կինը։ Նա մոտեցավ, թեք ընկավ ամուսնու կրծքին և գորովալի ձայնով հարցրեց․
— Ինչո՞ւ ես տխուր, Սուրեն։
— Տխուր չեմ․ ինձ մենակ թող, Անիչկա։
— Չէ՛, տխուր ես։
— Դե՛, ասացի տխուր չեմ։
— Դե՛, ծիծաղիր։
— Է՜, է՜, գլուխս տանիլ մի՛․ ինձ մենակ թող։
— Ես էլ կտխրեմ, ա՛յ,— սպառնաց տիկինը։
— Տխրիր, ինչ կուզես արա, հեռացիր։
— Լաց կլինեմ, ա՛յ։
— Դե, գնա մյուս սենյակում լաց եղիր, ինձ հանգիստ[5] թող։
— Չէ՛, ծիծաղիր,— անդադար թախանձում էր կինը[6]՝ հոնքերը կիտելով և թընգթընգալով երեխայի նման։
Կնոջ այս անմեղ պահանջը և մանկական համառությունը ծիծաղեցրեց Սուրենին։
— Հա՜, հիմի լավն ես[7],— յուր հաղթանակով ուրախացած[8] տիկինը, քնքշալով[9] համբուրեց ամուսնու տաք ճակատը և մնաց կրծքին ընկած։
- ↑ Լուսանցքում գրված է․ «Ասում է մի քանի բնորոշ բառեր»
- ↑ [ականջներում թնդ<ում էր>
- ↑ [Այստեղ]
- ↑ [այգիներ]
- ↑ [մենակ]
- ↑ [սև]
- ↑ [շշնջաց]
- ↑ [ոգևորված]
- ↑ [գլուխը խոնարհեց]
