Երկուսն էլ լուռ էին։ Հանկարծ տիկինը գլուխն արագ բարձրացնելով[1], հարցրեց․
— Որ ես մեռնեմ, ի՞նչ կանես։
— Էլի հիմար-հիմար խոսեցիր։
— Չէ՛, ասա՛[2], լաց կլինե՞ս։
— [3]Հա՛, դե պրծա՞նք։
— Շա՞տ,― նորից հարցրեց տիկինը, բայց իսկույն խոսքը փոխեց։
— Սուրե՛ն, այօր մեր լուսամուտի տակից մի տղա անցավ։ Նեղ շերտերով կապույտ պիջակ[4] ուներ հագին, բրյուկն էլ կապույտ, գլխարկն էլ․․․ Այնպե՜ս ճաշաակով[5], այնպես լա՜վ էր․․․ Դու էլ առ քեզ համար․ ի՜նչ է որ, ա՛ռ[6]։
— Ես քեզ ասել եմ այդ տեսակ դատարկ բաներ մի՛ խոսալ ինձ հետ։
— Չէ՜, ա՛ռ, ես ուզում եմ, ա՛ռ, հը, Սուրեն։
Այստեղ[7] մի ուրիշ բան հիշեց[8], խոսքը կրկին փոխեց[9] և աչքերը լայն-լայն բաց անելով, հարցրեց․
— Դու լսեցի՞ր, ի՛նչ է պատահել։
— Ի՞նչ է պատահել։
— Բաս չե՞ս լսել։
— Չէ <․․․>
Տիկինը խանդով պատմում էր անբախտ նանի գլխի անցքը, սակայն Սուրենը նրան չէր լսում։ Նա զբաղված էր մտքում։ Մի բան էր մտածում և խոր թափանցող հայացքով նայում էր կնոջ աչքերին, երեսին․․․
— Նո՞ր ես տեսնում ինձ,— հարցրեց տիկինը։
— Ես վատ եմ, Անիչկա,— սթափվելով պատասխանեց Սուրենը։
— Ինչո՞ւ։
— Այնպես, շատ վատ եմ,
— Ով գիտի, էլի խազեինդ բարկացել է վրադ։
- ↑ [բարձրացրեց]
- ↑ [կտխրես]
- ↑ [Սուրենը չուզենալով բանը երկարացնել, կարճ կտրեց]
- ↑ [պիդժակ]
- ↑ [լավ էր]
- ↑ [ես ուզում եմ]
- ↑ [դարձյալ]
- ↑ [և]
- ↑ [փոխելով]
