— Չէ՛, հիվանդ եմ։
— Ի՞նչդ է ցավում[1]․ չլինի[2] հիվանդությունդ նորոգվել է կրկին։
— Չէ՛․ ուրիշ ցավ, ուրիշ հիվանդություն․․․
— [3]Ուրի՞շ․․․ ի՞նչ․․․
— Է՛, ես ի՞նչ գիտեմ․ զզվել[4] եմ կյանքից։
— Ի՞նչ է պատահել, որ․․․
— Էլ ի՞նչ պետք է պատահի։ Մարդ մեքենա է դարձել, ո՛չ միտք կա, ո՛չ ուրախություն, ո՛չ առողջություն[5]։ Առավոտը թեյ ենք խմում, գնում գրում, գրում, գալիս՝ ճաշում, ճաշից հետո քնում, զարթնում, էլի թեյ խմում, էլի ուտում, էլի քնում[6], առավոտը զարթնում և դարձյալ նույնը, նույնը, նույնը, անմիտ, դատարկ, մաշող․․․ և անցնում են օրեր, ամիսներ, տարիներ— ո՛չ փոփոխություն կա, ո՛չ վերջ։
— Հապա ի՞նչ անենք,— հարցրեց այս նոր հիվանդության վրա զարմացած տիկինը։
— Երեխաներս շարունակ հիվանդ, սիրտներս մաշած, դեմքներս գունատ, ուտում ենք— չենք մարսում, խմում ենք— վնասում է, քնում ենք— չենք հանգստանում․․․
— Դե[7] խո մենակ մենք չենք այդպես, մենք ի՞նչ կարող ենք անել։
— Մենք ամեն բան կարող ենք անել։ Մենք կարող ենք այս կյանքը փոխել․ մենք կարող ենք այս բոլորից հեռանալ, գնալ ապրել բնության գրկում․․․— Եվ տեսնելով կնոջ շփոթությունը, խոսքը փոխեց․
— Այո, իհարկե, քեզ համար անհասկանալի է, որովհետև դու ո՛չ բնության մեջ ծնվել ու մեծացել ես, ո՛չ բնություն ես տեսել, և ո՛չ էլ գիտես, թե ի՛նչ կնշանակի բնություն․․․ Բայց հետո երբ կտեսնես, կզգաս․․․
— Ասենք, թե քո սիրած բնության գրկումն ես, ի՞նչ պետք է անես,— հարցրեց կինը[8]։
― [9]Դեռ լուրջ վերաբերվիր, հետո հարցրու, թե ինչ պետք
