|
Ներսիսյան դպրոցում էլ տեսուչն ու տեսչի օգնականն են կռվել։
Բայց այս կռիվը մազալու էր․
– Դո՛ւրս, դո՛ւրս,– օգնականի թևից բռնած դուրս է անում տեսուչը։
– Ո՞ւմ ես դուրս անում, ճանաչում ե՞ս ինձ, թե չէ,– աչքերը չռելով սպառնում է օգնական պ. Մանդինյանը։
– Դո՛ւրս։
– Ես քսան տարի տեսչի օգնական եմ այստեղ։
– Դո՛ւրս։
– Հինգ հոգաբարձուի սանահայր եմ ես։
– Դը․․․ դը․․․ դուր․․․ նը․․․ նը․․․ ներ․․․ ողու․․․ սանու․․․
Այստեղ տեսչի գույնը թռավ, և հայկաբանի լեզուն խառնվեց։
Իրավ, բանից երևաց, որ հեռատես պ<արոն> օգնականը սանահայր է դարձել հինգ հոգաբարձուի, այժմ էլ եռանդով աշխատում է մյուսների սանահայրը դառնալու համար։
Խոհեմ տեսուչը կնքահայրերի առաջ ներողություն խնդրելով՝ սանահոր ձեռքը պաչեց։
Ի սեր տեսչական պաշտոնի, որ այդքան սիրում եք, պ<արոն> Կոստանյան, մեկ էլ դուրս անելիս իմացեք, ում հետ գործ ունեք։
Իսկ դուք, հայ ուսուցիչներ․
Երեխաներին սովորեցրեք, բայց[1] մեծերից էլ բան սովորեցեք։
- ↑ [դուք էլ]
