Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/538

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ձեր կյանքը, ձեր գույքը ոչ մի պատիժ չի կարող, սակայն...

Դե հիմա ի՞նչ անենք, դու հիմի ասա, հիմի խո չենք կարող էդ գողին ուսումնարան ղարկենք, որ սովորեցնեն, թե Ս<իմոն> բիձու ճանճը չկրակի, կրակել ա, պրծել, էս մարդն էլ խեղճ մնացել ա նստած, հիմի ո՞նց անենք։

– Հիմի եթե գողը հայտնի է, պետք է հանձնեք արդարադատության ձեռքը, պետք է պատժեք։

– Ըհը՛, ողորմի հորդ։

– Մենք էլ քեզ նրա համար ենք կանչել, որ մեր միջի հասկացողը դու ես, մեզ օգնես։

[1]Ի՞նչ կարող եմ անել։

– Դու ես կարող[2], բա մե՞նք ենք կարող, մի թուղթ շինենք, որ էսպես էսպես գող ու ավազակ կա մեր միջին, ամեն բան կարգին գրենք, մի խոսքով․․․

– Շատ լավ, ինչու չէ, կարող եմ։

– Դե նստի։ Ա՛յ տղա, թուղթ, թանաք, մութաքեն բերեք դրեք տակին, ճրագը մոտ բերեք։

(Նստեցնում են, ամեն բան տալի)։

– Միայն, վարժ<ապետ> ջան, հենց գրել պտես, որ էն ա ինչ գան կապեն ու տանեն, էն ա ինչ հուր հավիտենական գնա․․․

– Վա՜հ, սրա գրիչը քարին դնես, քարը կճաքի։

– Սրա ձեռքը թագավորին ա հասել։

– Էլ օխտը կլասն <ավարտել ա>։

– Բայց ո՞վ է գողը։ (Գրում է վերևի թիվը՝ Մայիսի 25-ին և այլն)։

– Կասենք, դու հլա գրի։

– Դե պետք է ասեք, որ անունը պետք է գրեմ չէ՞։

– Ա՛յ տղա, թաքուն հո չի, ասիլ պտես, ասա էլի, մարդը գրում ա։

– Գողը, գրի, որ Բաղդասար Վարդանովն ա։

ՎԱՐԺ<ԱՊԵՏ>.– Բաղղասար Վարդանո՜վ․․․ (Մնում ապշած նայելիս)։ Բաղո՜ն․․․

  1. [ես]
  2. [դու պետք է]