— Իսկ սա՞ ինչպես է,— հարցրի ես Օգանեզաշվիլու նվագից հետո։
— Սա գրեթե կատարելություն է. մենք էսպես բան չենք լսել,— պատասխանեցին նրանք։— Էսքա՛ն նրբություն, էսքան զգացմունք ու էսքա՜ն հարազատ…
Բայց ես էլ իմ հերթին պետք է ասեմ, որ էնպես լսել չէի տեսել, ինչպես պարսիկներն են լսում։ Ցամաքում են ու ամբողջովին կլանվում երաժշտությանը, կարծես թե շունչ էլ չեն քաշում։
Իհարկե, էս տեսակ ժողովուրդը կարող էր և՛ ստեղծել, և՛ հասկանալ ու գնահատել բարձր երաժշտությունը։
Ի՜նչ սոսկալի հակադրություն մեր էսօրվան ժողովրդին, որ և՛ խոսքի ժամանակ, և՛ երգի ու երաժշտության ժամանակ կգա, կգնա, կխոսի, կծիծաղի…
Բայց մարդիկ կան, որոնք ամենաանկարգ ժողովրդին էլ ստիպում են տեղն ու տեղը քարանալ, լռել ու լսել։
Դրանցից է Օգանեզաշվիլին։
Բայց համոզվելու համար պետք է լսել։ Երաժշտությունը բանաստեղծության նման չի, որ ամեն տեղ էլ կարողանաք կարդալ նույն գրվածքը, նույն շարադրությունը ու նույն հաճույքն առնեք։ Երաժշտության մեջ գլխավորը կատարումն է, ձայնն է, մատն է՝ նրանց մեջ է թովչանքը։
Եվ լսողին թվում է՝ Օգանեզաշվիլին, մեր ջահել մեծ վարպետը, հերը հայ, մերը վրացի, ու ինքը իր կոչումին արժանի մի անձնավորություն։
Բայց պատմելով բան չի դառնալ, պետք է լսել։
Երկու տարեկան է սա՝ Հայոց գրողների ընկերությունը։ Գրեթե նորածին է, բայց էն նորածիններից է, որոնց մասին առասպելն ասում է՝ թե ով տարով է մեծանում, սրանք օրով են մեծանում և կարճ ժամանակում արդեն հեռու է տարածվում
