«Но нужно помнить, что самое содержание русского фольклора раскрывалось медленно и современныя научныя воззрения на фольклор и на вопрос об отношении его к книжной словесности в сущности сходятся с тем практическим решением, какое дал Пушкин в «Руслане и Людмиле». Универсальность сюжетов фольклора и зависимость его от творчества книжного или индивидуального–результат только новейших изучений. В их свете свободное отношение Пушкина к чудесно-фантастическим сюжетам и приурочение их к национальному преданию – есть акт гениального предвидения…» (Библиотека великих писателей, под ред․ Венгерова, Пушкин, т. 1, соч. Пушкина с объясн. их и сводом отзывов критики Л. Поливанова, Руслан и Людмила).
Но нужно помнить էն էլ, որ էս ամենը հետո հայտնվեց ու ասվեց։ Դրա համար հարկավոր էր մի Բելինսկի գար ու ամեն մեկին ցույց տար իր տեղը։ Իսկ մինչև նրա գալը, էդ ռուս Դրամբյաններն ու Ս. Հ-երը և նրանց խրախուսող ռուսական «Մշակներն» ու «Հովիտները», որ շարունակ կուրծք էին ծեծում, թե իրենք գրականության ու ազգի սիրուց են էրվում, շատ մտքեր ու շատ արյուն պղտորեցին։
Սառնասիրտ Крылов-ը էդ «լուրջ կրիտիկայի» ծանր տպավորության տակ իր սրտի ցավը թողեց ռուսաց գրականության մեջ մի քառյակով.
|
Պուշկինի բարեկամ իշխան Վյազեմսկին առաջարկում էր ուժով լռեցնել էդ իդիոտներին, իսկ Պուշկինն ինքը, տեսնելով,
